ž کریپکی دو کتاب تأثیرگذار در فلسفه نوشته است: «نام¬گذاری و ضرورت» در سال 1972 و «دیدگاه ویتگنشتاین دربارة قواعد و زبان خصوصی» در سال 1982. ž هدف این مقاله، بررسی و نقد کتاب دوم اوست. هردو کتاب او آغاز چالش‌های اساسی در فلسفة تحلیلی و فلسفة ذهن بوده ‌است. کتاب دوم او که محل بحث است، از این جهت تأثیرگذار و بدیع بوده که تفسیری بدیع و با وجود این، تکان‏دهنده از مبحث قواعد و معناداری و زبان خصوصی به دست می‌دهد. تفسیر کریپکی از قواعد و زبان خصوصی، مبتنی بر نگاهی وی‍ژه است که او به فقرة 202 تحقیقات فلسفی دارد. به نظر کریپکی ممکن نبودن زبان خصوصی، از شکاکیتی برمی‏¬خیزد که در مفهوم قاعده وجود دارد و از این جهت، تفسیر کریپکی با تفاسیر متداول علیه زبان خصوصی متفاوت است. ž در تفسیر شکاکانه کریپکی از ویتگنشتاین، استدلال امتناع زبان خصوصی از فقرات قبل از 243 به دست می¬آید و به طور مشخص در فقرة 202، نتیجه پیشاپیش آشکارا گفته شده است: «... بنابراین پیروی از یک قاعده به طور خصوصی ممکن نیست: چون در این فرض اینکه کسی فکر کند که پیرو قاعده است، همانند کسی خواهد بود که (واقعاً) پیرو قاعده است و در اینجا مفهوم پیروی از قاعده از بین میرود... .» ž از نظر کریپکی مسئلة اصلی تحقیقات فلسفی و امتناع زبان خصوصی، پارادوکس شکاکانه ای است که با توجه به مفهوم قاعده به وجود می¬آید. استراتژی شکاکانه، از کاربردهای محدود واژه به تفاسیر نامحدود میرسد، و این شکاکیت، در مورد هر واژه و علامتی ، به کارمیرود. پس از هیچ واژه ای، هیچ معنایی را نمیتوان قصد کرد. ž در نتیجه، پارادوکس شکاکانه نشان میدهد که هیچ حقیقتی، چه در ذهن و چه در خارج، وجود ندارد که بتواند مقوم معنا باشد. هیچ حقیقتی وجود ندارد که مقوم ، قصد جمع از ”+“ باشد. اساساً به صورت قوام بخش، ما نمی¬دانیم که قاعده¬ای در ذهن داریم یا خیر و اگر قاعده ای در ذهن وجود دارد، کدام قاعده است؛ قاعده جمع (plus)یا قاعده مجع (quss). ž کریپکی در قبال این پارادوکس شکاکانه، راه‏حل شکاکانه ای را در جواب غیرمستقیم به استدلال شکاکانه مطرح می‌کند؛ راه حلی که شکاکیت را پذیرفته است و میخواهد از توجیه معناشناختی قواعد و معانی، براساس شرایط اظهار پذیری ( به جای شرایط صدق) صورتبندی جدیدی ارائه کند. ž جوابِ کریپکی در راه‏حل شکاکانه، در چهارچوب جواب¬های غیرمستقیم به شکاک قرار دارد. این طیف، اساساً حالت ذهنی (MS) را مقوّمِ معنا نمی‌داند و بنابراین معتقد است که هرچند اشکالاتِ شکاک به حالت ذهنی درست باشد (که این اشکالاتِ شکاک را درست هم می‌دانند)، باز تز شکاکانه و پارادوکس شکاکیت و حذف¬گراییِ حاصل از آن، درست نیست؛ چون اساساً برای تبیینِ گفتمان معنایی، نیازمند حالت ذهنی (که دارای شرایط صدق و توجیه معناشناختی و درون¬نگری و... باشد) نیستیم، به طوری که اگر حالتِ ذهنی ثابت نشود، دچار شکاکیت شویم، بلکه در چهارچوب جواب¬های غیرمستقیم به شکاک، برای تبیینِ و توجیه گفتمانِ معنایی، رجوع به الگوهای اجتماعی و تناسبِ اظهارات معنایی فردی با آنچه در گفتمانِ معنایی اجتماعی در جریان است، کافی است. ž

کلمات کلیدی