هدف از این مقاله ارائه یک مدل دو سطحی به منظور تعیین یارانه بهینه تخصیص داده شده از طرف دولت به شرکت های جمع آوری و بازیابی محصولات برگشتی است. دولت به عنوان رهبر در مدل دو سطحی، به منظور دستیابی به حداقل نرخ جمع آوری، به ازای هر واحد محصول جمع آوری شده توسط شرکت ها، به آن ها یک واحد یارانه می پردازد و در تلاش است تا یارانه پرداختی خود را کمینه کند. شرکت ها به عنوان پیرو، مراکزی را به منظور جمع آوری و بازیابی محصولات، تاسیس کرده و محصولات را از مشتریانی که مالک آن ها هستند، در ازای پرداخت مبلغی جمع آوری می کنند. مشتریان می توانند با توجه به مبلغ پیشنهاد شده توسط این شرکت ها، در مورد واگذاری محصولات خود تصمیم گیری کنند. هدف پیرو، بیشینه کردن سود خود با توجه به درآمدهای ناشی از بازیابی و هزینه های ناشی از ایجاد مراکز جمع آوری وبازیابی، حمل ونقل و همچنین مالیات بر کربن است. مدل طراحی شده با استفاده از دو روش شمارش کامل و ابتکاری و برای داده های واقعی برگرفته از شهر مشهد، حل شده است.

کلمات کلیدی