امکان طراحی اجزا و عناصر ساختمانی و یا سازه ای متحرک، قابلیت ایجاد کیفیات جدید و متحورانه در معماری ساختمان ها را فراهم نموده است. طراحان، معماران و مهندسان سازه، اهداف متعددی را از طراحی و اجرای عناصر متحرکیا تغییر شکل پذیر، در بخش های مختلف ساختمان دنبال می کنند. در دهه های اخیر ما شاهد ورود نوع جدیدی از سیستم سازه ای منعطف و قابل تطبیق در عرصه معماری بوده ایم. ساختار خلاء در حال حاضر اساس مطالعات برخیدانشمندان در حوزه معماری و مهندسی سازه قرار گرفته است تا بتواند تحول عظیمی را در قرن حاضر، برای تحقق ساختبناهایی با معماری نو درخور نسل جدید کاربران خود ایجاد نماید. این نوع سازه ی پوسته ای قادر به ایجاد تغییر و انعطاف توسط خواص منحصربفرد خود خواهد بود که نتیجه آن قابلیت تغییر در ساختار، در طول بهره داری از آن خواهد بود. باتوجه به تغییر خواست و ذهنیت انسان های مدرن عصر حاضر و طلبیدن تنوع و پرهیز از تکرار در نماهای شهری امروزی، این سیستم می تواند همگام با نیاز کاربران خود تغییر و تطبیق یابد. این ساختار علاوه بر دارابودن فرم معماری، دارای ساختار سازه ای درونی خواهد بود و فرم را از سازه نمی توان تفکیک نمود. در نتیجه این ساختار قادر خواهد بود تا هر گونهفرم آزاد معماری که قابل طراحی و تصور مهندسین طراح و سازه است را به اجرا برساند. این در حالی است که سیستم های گذشته فاقد این خواص بوده اند و یا دربرگیرنده صرف هزینه و زمان زیاد بوده اند. در طول این مقاله به ضرورت اصل انعطاف پذیری در سازه و معماری و تعریف سیستم سازه ی خلآ خواهیم پرداخت.

کلمات کلیدی