کشف این نکته که ناخودآگاه تنها مامن گذشته ما نیست و سرشار از جوانه های وقایع روانی و انگاره های آینده مانیز می باشد، نگاه مارا به جایگاه آن در طراحی معماری معطوف می کند. در این زمینه متن حاضر با استفاده ازمنابعکتابخانه ای، اینترنتی، و روش توصیفی- تحلیلی به بررسی جایگاه ناخودآگاه اندیشه در طراحی معماری تندیس گرا بر اساس فرآیند طراحی درونزا می پردازد. یافته های پژوهش حاضر با توجه به نقش زیبایی شناسی در تندیس گرایی وتاثیر فراگیر ناخودآگاهی فردی و جمعی در این زمینه بر مرحله اول فرآیند طراحی درونزا ، که با روش بارش افکار وبهره گیری از ناخودآگاه صورت می پذیرد تاکید دارد. در مرحله دوم حضور آگاهی و ناخودآگاه فردی طراح و در سایرمراحل آگاهی هنرمند غالب بر فرآیند استوبر این اساس اتخاذ رویکرد تندیس گرایی توجه به مرحله اول و دوم فرآیندطراحی درونزا را طلب می کند

کلمات کلیدی