زمینه و هدف: یکی از نقش‌های اساسی پرستاران در فعالیت‌های روزانه ارتباط با افراد است و آنان بطور مستمر با مددجویان، خانواده آنان و دیگر اعضای تیم بهداشتی در ارتباط هستند و در برابر سلامت و زندگی آنان مسئولند. از سوی دیگر فرسودگی شغلی از عوامل مؤثر بر ارتباط و کیفیت مراقبت از بیمار شناخته شده است، شناخت عوامل تاثیرگذار بر فرسودگی شغلی پرستاران و متغیرهای دخیل در این تاثیر جهت ارتقاء کیفیت خدمات حوزه بهداشت و درمان مفید خواهد بود. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی نقش تعدیل گر عزت نفس در رابطه بین اصطکاک اجتماعی و فرسودگی شغلی پرستاران شاغل در بیمارستان‌های خیریه شهر مشهد است. روش بررسی: روش پژوهش، توصیفی از نوع تحلیلی- پژوهشی است و جامعه آماری این پژوهش تمامی پرستاران بیمارستان‌های خیریه شهر مشهد می‌باشند. ابزار جمع آوری داده‌ها سه پرسشنامه استاندارد اصطکاک اجتماعی Duffyو همکاران، فرسودگی شغلی از Maslach و Jacksonو عزت نفس ازTinakon و Nahathai‌است. پایایی ابزار با استفاده از آلفای کرونباخ محاسبه و به ترتیب 98/0، 95/0 و 91/0 می‌باشد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها، از نرم افزار Amos استفاده شد و داده ها با استفاده از معادلات ساختاری و رگرسیون سلسله مراتبی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: یافته‌های تحقیق، تأثیر اصطکاک اجتماعی بر فرسودگی شغلی را مورد آزمون قرار می‌دهد که با ضریب تأثیر 4/0 در سطح تشخیص 05/0 معنی‌دار است. تأثیر هر دو مؤلفه اصطکاک اجتماعی بر فرسودگی شغلی معنی‌دار است؛ اصطکاک همکار بر فرسودگی شغلی با ضریب تأثیر 56/0 که کمتر از 9/0است، تأثیر دارد. اصطکاک مدیر بر فرسودگی شغلی با ضریب تأثیر 04/0 که 9/0 است، تأثیر دارد. همچنین عزت نفس تأثیر اصطکاک اجتماعی بر فرسودگی شغلی را تعدیل کرد. نتیجه‌گیری کلی: مدیران پرستاری می‌توانند با شناسایی عوامل بوجود آورنده اصطکاک اجتماعی و کاهش یا حذف آنها در محیط کار پرستاران از فرسودگی شغلی آنها بکاهند. همچنین استفاده از تکنیک‌هایی جهت افزایش عزت نفس پرستاران نیز می‌تواند در کاهش فرسودگی شغلی آنها مؤثر باشد.

کلمات کلیدی