زمینه و هدف: ویسفاتین، یک نوع آدیپوسایتوکین جدید است که نقش شبه انسولینی دارد و سطح آن می تواند تحت تأثیر فعالیت های ورزشی از جمله پیلاتس قرار بگیرد و در کاهش دیابت نقش داشته باشد. هدف از این تحقیق، تعیین تغییرات ویسفاتین پلاسما و مقاومت به انسولین در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع 2 پس از تمرینات پیلاتس بود. روش کار: این پژوهش نیمه تجربی در سال 1394 انجام شد. 20 زن چاق مبتلا به دیابت نوع 2 با میانگین شاخص توده بدنی 46/2±85/33 کیلوگرم بر متر مربع، به طور تصادفی در دو گروه تجربی (10 نفر) و کنترل (10 نفر) قرار گرفتند. گروه تجربی 8 هفته تمرینات پیلاتس را 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 60 دقیقه اجرا کردند، در حالی که گروه کنترل هیچگونه فعالیت منظمی نداشتند. ترکیبات بدنی، گلوکز، انسولین، شاخص مقاومت به انسولین، ویسفاتین و حداکثر اکسیژن مصرفی در هر دو گروه، قبل و بعد از مداخله، اندازه گیری شد. برای مقایسه تغییرات درون¬گروهی از آزمون آماری t وابسته و جهت مقایسه تغییرات بین گروهی از تست t مستقل توسط نرم افزار آماری SPSS نسخه 23، استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که تمرینات پیلاتس باعث کاهش معنادار وزن (001/0=p)، درصد چربی (021/0=p)، گلوکز خون (004/0=p)، انسولین (002/0=p)، مقاومت به انسولین (000/0=p)، ویسفاتین (025/0=p) و افزایش معنادار حداکثر اکسیژن مصرفی (036/0=p) آزمودنی-های گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل شد. نتیجه گیری: تمرینات پیلاتس، ویسفاتین پلاسما و مقاومت به انسولین را در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع 2 کاهش می دهد؛ بنابراین در افراد دیابتی چاق، به منظور کاهش قندخون و عوارض ناشی از دیابت می توان از این تمرینات بهره گرفت.

کلمات کلیدی