تحقیقات نشان می¬دهند که سهم عابر پیاده از مرگ‌ومیر ناشی از تصادفات ترافیکی 22 درصد و این مقدار در کشور ایران معادل با 2/23 درصد می¬باشد. از این¬رو تحلیل و ارزیابی تصادفات عابرین پیاده به یکی از چالش‌های مهم مهندسی در زمینه¬ی ارتقای ایمنی تبدیل شده است. پارامترهای مختلفی از جمله عوامل انسانی، عوامل محیطی، طرح هندسی و مشخصات وسیله¬ی نقلیه بر ایمنی ترافیک و تصادفات اثر می¬گذارند. در این میان مطالعات محدودی رابطه¬ی بین ساختار شهری را با تصادفات مورد بررسی قرار داده اند. بنابراین این مقاله بر رابطه¬ی میان پارامترهای شهرسازی از قبیل اندازه¬ی بلوک شهری، بافت شهری، کاربری زمین و تعداد تصادفات عابر پیاده تمرکز کرده است. با در نظر گرفتن پارامترهای مذکور،¬ بر اساس آمار و اطلاعات شهر مشهد در سال‌های 1391 تا 1393 و آماده¬سازی لایه¬های رستری مورد نیاز در محیط GIS، سعی بر آن است که نحوه¬ی ارتباط متغیرهای نام برده بر تصادفات جرحی عابر پیاده در کمان¬های شبکه¬ی شهری ارزیابی گردد. براساس نتایج تحقیق با افزایش فاصله از کاربری تجاری تعداد تصادفات عابر پیاده کاهش می یابد. در ناحیه¬هایی با بافت ارگانیک به نسبت شبکه¬های شطرنجی و همچنین در بلوک¬های ریزدانه به نسبت درشت¬دانه تعداد تصادفات عابر پیاده بیشتر رخ می¬دهد.

کلمات کلیدی