این آزمایش به منظور بررسی اثر سطوح مختلف پروتئین خام، متیونین و بتائین بر عملکرد و خصوصیات لاشه جوجه‌های گوشتی انجام شد. 640 قطعه جوجه گوشتی یک روزه از سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار و به صورت فاکتوریل 2×2×2 مورد استفاده قرار گرفت. جوجه ها تا سن 7 روزگی به صورت متداول پرورش داده شدند و از سن 7 تا 42 روزگی با 2 سطح پروتئین خام (بالا و متوسط)، 2 سطح متیونین (بالا و متوسط) و 2 سطح بتائین (صفر و 08/0 درصد) تغذیه شدند. هر جایگاه بستری (پن) شامل 20 قطعه جوجه بود. شاخص های مورد اندازه گیری عبارت بودند از: میانگین خوراک مصرفی روزانه، میانگین افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی که به صورت هفتگی اندازه گیری شد. در سن 42 روزگی یک قطعه جوجه از هر تکرار انتخاب و برای تجزیه لاشه ذبح گردید. نتایج آزمایش نشان داد اثرات متقابل دوتایی تفاوت معنی داری با هم نداشتند. در سن 42-7 روزگی بین تیمار شاهد با سایر تیمارها از نظر میزان خوراک مصرفی تفاوت معنی داری وجود نداشت. جوجه های دریافت کننده بتائین خوراک مصرفی روزانه بالاتری نسبت به جوجه هایی داشتند که بتائین دریافت نکرده بودند ولی این اختلاف فقط در سن 21-14 روزگی معنی دار بود (P<0.05). از نظر میانگین افزایش وزن روزانه تفاوت معنی داری بین تیمارها مشاهده گردید. جوجه های دریافت کننده بتائین و سطح بالای پروتئین، افزایش وزن روزانه بالاتری نسبت به جوجه هایی داشتند که با جیره غذایی حاوی بتائین و سطح متوسط پروتئین خام تغذیه شدند. در هیچ کدام از دوره های آزمایش اثرات اصلی سطوح پروتئین خام، متیونین و بتائین بر میانگین ضریب تبدیل خوراک جوجه ها از نظر آماری معنی دار نبود. مقدار چربی محوطه بطنی در جوجه های تغذیه شده با تیمار 3 (پروتئین بالا، متیونین بالا، بدون بتائین) کمتر از سایر تیمارها بود. به طور کلی با توجه به نتایج این آزمایش، بتائین را می‌توان جایگزین بخشی از متیونین خوراک جوجه‌های گوشتی نمود.

کلمات کلیدی