جهان با چالش‌های بزرگی به‌ویژه در زمینه‌های اجتماعی، آب و محیط‌زیست روبرو است. سیر تاریخی علم (دانشگاه) و سیاست (تصمیم‌گیری و اجرا)، جدایی این بخش‌ها از یکدیگر را نشان می‌دهد، بطوری‌که وضعیت نابسامانی‌های کنونی، به نام دستاورد عمده این عدم هماهنگی یا همکاری رقم خورده است. پس پیشنهاد سریع، همانا همکاری این بخش‌های مختلف برای غلبه یا کاهش چالش‌های موجود است. ولی سوال اینجاست که چگونه اطلاعات علمی می‌توانند بر تصمیم‌گیری‌های سیاسی تاثیری داشته باشند؟ چگونه علم می‌تواند قسمتی از تصمیمات سیاسی شود؟ آیا ساختاربندی همکاری بخش‌های علم و سیاست میسر است؟ اصولا این همکاری چگونه باید باشد؟ و سوالاتی مانند آنها. باید در نظر داشت که تفاوت‌های بنیادین بین سیستم علم و سیستم سیاست، اساسا مانع از انتقال دانش علمی می‌شوند. فرآیند علمی و سیاست‌گذاری عمومی اصولا ناسازگار هستند. پس استقلال دو بخش علم و سیاست، برای رسیدن به شکوفایی در مسایل آب و محیط‌زیست ضروری است. رویکرد‌های انتخابی متفاوتی برای انتقال دانش علمی وجود دارند. معتقدم اگر می‌خواهیم بین علم و سیاست در موضوعات آب و محیط‌زیست ارتباطی ایجاد کنیم باید از این رویکردها بهره ببریم. این مقاله به کاوش این ارتباط می‌پردازد.

کلمات کلیدی