مکانیسم های بازگشت مرجعیت علوم سیاسی روح اله اسلامی چکیده بین سامانه های معرفتی مختلف در جامعه جهت تاثیرگذاری بر قدرت رسمی همیشه جنگ و درگیری وجود دارد. سامانه معرفت علوم سیاسی ادعا دارد که می‏تواند روابط قدرت را شناسایی و نظم دهی کند به نحوی که صلح، آبادانی و توسعه در کشور شکل گیرد. از زمان تاسیس مدرسه علوم سیاسی تا انقلاب اسلامی ایران، دانش اموختگان علوم سیاسی جایگاه های وزارت، وکالت، نمایندگی و سفارت را در نهادهای دولتی داشتند. بعد از انقلاب اسلامی آموزش علوم سیاسی در دانشگاه ها افزایش کمی و کیفی داشت اما تاثیرگذاری این رشته از جایگاه مناسبی برخوردار نیست. فارغ التحصیلان بیکار، اساتید جدا شده از موضوعات کاربردی، فضای انتقاد میان دولت و علوم سیاسی، اثرگذاری پایین نخبگان سیاسی بر جامعه و شهروندان گویای کاهش مرجعیت علوم سیاسی است. این نوشتار ابتدا به زمینه های کاهش مرجعیت سیاسی در میان سامانه های معرفتی سنت گرایان، نظامیان، پزشکان و مهندسان می‏پردازد. معرفت هایی که بدون دانش و تخصص جایگاه علوم سیاسی را در نظر و عمل در سطوح رسمی و غیررسمی گرفته اند. در قسمت دوم به مکانیسم هایی اشاره می‏گردد که به صورت ارتباط با خود (نهاد انجمن علوم سیاسی ایران)، جامعه (نهاد مدرسه علوم سیاسی ایران) و دولت (نهاد کانون علوم سیاسی ایران) می‏تواند طراحی و اجرا گردد تا در آینده آموزش، پژوهش، دادن مجوز و اغلب فرایندهای سیاسی در کشور از مجرای استانداردهای علوم سیاسی انجام پذیرد. هدف اصلی نوشتار پیشنهاد تاسیس نهادهایی است که همانند سایر کانون های سامانه های معرفتی تنظیم گر ارتباط دانش با قدرت است. واژگان کلیدی: مرجعیت، سامانه های معرفتی، جامعه، دولت، کانون علوم سیاسی

کلمات کلیدی