هدف اصلی این پژوهش، نقد منظر عصب پژوهی فلسفی چرچلند در باره یادگیری بدنمند رادیکال است. برای دستیابی به این هدف، نخست تحلیلی از مواضع فیزیکالیستی عصب پژوهی فلسفی و دشواری های آن ارائه شده است. سپس، رویکرد عصب پدیدارشناختیِ وارلا و ماتورانا به مثابه بدیل رویکرد رادیکال به یادگیری بدنمند مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است. برای دستیابی به این هدف، با ابتناء به رویکرد عصب پدیدارشناسی، مواضع رویکرد فیزولوژیکی عصب پژوهی فلسفی مورد نقد قرار گرفته است . در این بررسی نشان داده شده است که از منظر چرچلند مشاهده گر بیرونی با آگاهی از کارکرد و یا ارگانیزم مغز می تواند به همه دانشی که این ارگانیزم واجد آنست، دست یابد. در حالیکه در رویکرد عصب پدیدار شناسی وارلا، یادگیریِ بدنمند صرفا مبتنی بر آگاهی ما از مغز نیست. این دیدگاه به رغم پذیرش یادگیریِ بدنمند، فهم آن را در بافت بیولوژیکی، روان شناختی و فرهنگیِ ممکن تلقی می کند. بدین ترتیب به یادگیری به عنوان تجربه نوپدیدِ بدنمند، عجین شده در جهان، بسط یافته و فعال ارج می نهد.

کلمات کلیدی