یکی از سنّت ­هایی که قدمت دیرینه ­ای دارد، سنّت سوگواری برای درگذشتگان است. این سنّت، به دلیل حس نوع­ دوستی، قدردانی و سپاسگزاری انسان­ ها از بستگان خود و کسانی که در راه وطن کشته ­شده ­اند، از آن دسته آیین­ های ماندنی است که با گذشت زمان، نه­ تنها فراموش و منسوخ نشده که بر اعتبار و جایگاه آن افزوده ­شده­ است؛ اقوام کرد و لر نیز به ­عنوان دو قوم ایرانی، در طول تاریخ همواره پاسبانان و حافظان خوبی برای بسیاری از آداب و رسوم باستانی بوده­ اند­ و هستند و در این مناطق، سنّت سوگواری برای بزرگان و قهرمانان، به همان سبک و سیاقی که در ایران باستان بوده ­است و در شاهنامۀ فردوسی دیده ­می­ شود، اجرا می­ شود و در مواردی، مانند مدّت ایّام سوگواری، سیاه­پوشی، روی­ خراشیدن، موی­ کندن، خاک بر سر ریختن، سوگ سروده­ ها و...، در مناطق لر و کردنشین با شاهنامۀ فردوسی، شباهت‌هایی وجود دارد. در این جستار، سعی شده ­است که با استناد به منابع و روش توصیفی –تحلیلی، به بررسی تطبیقی سوگ ­آئین­ های لری و کردی با سوگواری در شاهنامه پرداخته ­شود.

کلمات کلیدی