فرهنگ و هنر ایرانی پس از سقوط ساسانیان طی چند قرن در تعامل با دو فرهنگ اسلامی_عربی و ترکی_مغولی قرار گرفت که ماحصل آن، پدیداری یک فضای متکثرِ فرهنگی با غالبیت عنصر ایرانی بود. با سلطه مغولان بر ایران در قرن هفتم، روابط ایران و چین دگرگون می گردد، روابطی که موجبات ایجاد یک زبان بصری جدید را در هنر نقاشی ایران را فراهم آورد که نمودِ بارزِ آن را در کتب مصور شده در این عصر می توان شاهد بود. هنر مصور سازی کتب در عصر ایلخانان مملو از تاثیرات مختلف هنر شرق دور، به ویژه دوره ی «یوان» و «سونگ» چین است، چرا که حکمرانان هنردوست ایلخانی از جمله غازان خان (703-694 ق) و الجایتو (716-703 ق) در طول حکومت خود بر ایران_به خصوص از زمانی که شروع به بازسازی این کشور نمودند_با جذب هنرمندان از سایر ملل و به طور ویژه از چین به دربار خود، از در آمیختن سبک های هنری مختلف حمایت کردند، هر چند نباید تشویق ها و علایق شخصی درباریان هنرمندپروری همچون خواجه رشیدالدین فضل الله همدانی به فرهنگ چین را نادیده انگاشت. از این رو نوشته حاضر بر آن است تا با روش توصیفی – تحلیلی و با تکیه به تصاویر بر جای مانده از کتب مصور شده در کارگاه ها و کتابخانه های سلطنتی، به بررسی تاثیر سبک های هنری چین بر آثار خلق شده در عصر ایلخانی پرداخته و واکنش این هنرمندان را نسبت به این عنصر جدید الورود مورد مداقه قرار دهد.

کلمات کلیدی