این آزمایش به‌منظور بررسی اثر سطح پروتئین قابل‌هضم و توازن‌الکترولیتی جیره پایانی بر عملکرد، فراسنجه‌های خون و بافت‌شناسی روده با استفاده از تعداد 500 قطعه جوجه گوشتی مخلوط دو جنس سویه راس‌308 در قالب طرح کاملاً تصادفی و به‌صورت فاکتوریل 5×2 با دو سطح پروتئین‌قابل‌هضم (16/5 و 19درصد) و پنج سطح توازن‌الکترولیتی (150، 200، 250، 300 و 350 میلی‌اکی‌والان در کیلوگرم‌جیره) در دوره پایانی(25 تا 42 روزگی) با پنج تکرار 10 قطعه ای انجام شد. جوجه ها از 42-28 روزگی به مدت هشت ساعت روزانه تحت تنش گرمایی 2±32 درجه‌سلسیوس قرار گرفتند. افزایش سطح پروتئین اثری بر افزایش وزن دوره پایانی جوجه های گوشتی تحت تنش گرمایی نداشت. مصرف خوراک و ضریب تبدیل جوجه های‌گوشتی تغذیه شده با جیره 16/5درصد، بیشتر از 19درصد پروتئین بود (0.05<P). بیشترین افزایش وزن و کمترین ضریب تبدیل در توازن 200 میلی‌اکی‌والان مشاهده شد که تفاوت آنها به ترتیب تنها با تیمارهای 300 و 150 میلی‌اکی‌والان معنی‌دار نبود. بیشترین افزایش وزن در جوجه های گوشتی تغذیه شده با جیره حاوی 5/16درصد پروتئین و 200 میلی‌اکی‌والان توازن‌الکترولیت مشاهده شد(0.05<P). سرم جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی 19درصد در مقایسه با 5/16درصدپروتئین‌قابل‌هضم، دارای تری‌گلیسیرید کمتر اما پروتئین کل، کراتینین و اسید اوریک بالا تری بودند (0.05<P). افزایش پروتئین جیره از 16/5درصد به 19درصد، تأثیری بر ویژگی‌های بافت‌شناسی روده نداشت. تغذیه جوجه های گوشتی تحت تنش گرمایی با تعادل الکترولیتی 250 میلی‌اکی‌والان، مساحت سطح پرز را افزایش داد(0.05<P). بنابراین، جیره حاوی 5/16درصد پروتئین قابل هضم و توازن الکترولیتی 200 میلی‌اکی‌والان برای پرورش جوجه های گوشتی در شرایط تنش گرمایی در دوره پایانی مطلوب می باشد.

کلمات کلیدی