بحث فطرت و امور فطری در انسان از جمله مباحث مهمی است که سابقه طولانی در اندیشه اسلامی و غربی دارد و بسیاری از فلاسفه و متفکران در این‎باره به وی‍ژه در اثبات آن سخن گفته‎اند به حدی که حتی برخی از صاحب‎نظران در فلسفه اسلامی، پذیرش ادراکات فطری اخلاقی را بهترین راه حل نسبی‎گرایی اخلاقی دانسته‎اند. در این نوشتار ابتدا کاربردهای واژه فطری را درباره ادراکات انسان بیان کرده، سپس دیدگاه ملاصدرا را بر هریک از این کاربردها عرضه کرده و در نهایت به این نتیجه رسیده‎ایم که برخلاف برخی از فیلسوفان غرب چون افلاطون و لایب نیتس، از نظر ملاصدرا، بنابر مبانی خاص انسان‎شناختی وی، ازقبیل حدوث جسمانی نفس، انسان ادراکِ فطری به معنای دریافت‎ها و شناخت‎های حصولیِ پیشین که مقتضای آفرینش وی بوده و از ابتدا همراه او باشند، ندارد و برمبنای اصول و مبانی‎ای چون "مساوقت وجود و علم"، "علم بسیط مشترک بین انسان‎ها" و نیز "علم معلول به ذات خود مستلزم علم به علت است"؛ ادراک حضوری فطری در دیدگاه ملاصدرا قابل پذیرش است.

کلمات کلیدی