خلق شخصیت نافرمان، خصیصه ای است که در اکثر فراداستان های ایرانی به‌وضوح دیده می شود و می توان گفت جزو ویژگی های غالب فراداستان فارسی است. در واقع فراداستان ویژگی های بسیار زیادی دارد اما در فراداستان فارسی تنها چند ویژگی غالب است که شخصیت نافرمان یکی از آن ویژگی ها است. غلبه این ویژگی در فراداستان فارسی با توجه به پراکندگی ویژگی های فراداستان در آثار خارجی در ارتباط با گفتمان و نوع ساختار قدرت در جامعۀ ایران قابل بررسی است. به طور کلی می توان گفت در ایران، حوالی سال های پیش از انقلاب 57 چند گروه و اندیشه سیاسی وجود داشت، اما پس از انقلاب و بعد از غیریت سازی برای هویت یابی، فضای استعاری گفتمان انقلاب اسلامی به‌‏تدریج محدود شد و از میان گروه های سیاسی مختلف فقط گفتمان بنیاد گرای ‏اسلامی، هژمونیک شد. این گفتمان دال هایی چون قداست سنت ها، مالکیت، خانواده و نگرش های پدرسالارانه دارد. تاثیر این وضعیت در فراداستان فارسی دیده می شود که ما با استفاده از آرای بوردیو به بررسی آن خواهیم پرداخت. با نظر به آرای بوردیو می توان وضعیت سیاسی کشور را موقعیت در نظر گرفت و شخصیت نافرمان را کنش. طی بررسی موقعیت، ما به ویژگی هایی از کنش رسیدیم که بوردیو آن را منش می نامد و بر این باور است که منش ها با موقعیت ها ارتباط دارند. ما در این مقاله به چند منش رسیدیم که با موقعیت در ارتباطند. این منش‌ها عبارتند از: تأکید بر فردگرایی و اعلام حضور، طلبِ داشتن صدا و اعتراض به راوی به‌عنوان یک قدرت تام‏.

کلمات کلیدی