بحث دربارۀ نسبت و رابطۀ علم ودین یکی ازمهمترین مباحث فلسفۀ دین و فلسفۀ علم به شمار می¬رود، و مورد توجه خاص فیلسوفان دین و دین پژوهان در جهان غرب و جهان اسلام قرارگرفته است. از این جهت با نگاهی به آراء و افکار صاحب نظران ونظریه پردازان در می¬یابیم که، عده ای علم و دین را دو مقولۀ متخاصم و متعارض دانسته ، عده¬ای علم ودین را متعلق به دو حوزه و ساحت جداگانه ، و عده¬ای قائل به تفاهم و توازی علم و دین شده اند. در میان دیدگاه ها و برخوردهای نحله¬ها، مذاهب ،متکلمین و فلاسفه اسلامی در نوع رابطۀ علم ودین در جهان اسلام تفاوتهای چشمگیری مشاهده می شود،ازدیدگاه¬های سنت گرا یی افراطی تا تجدد خواهی تفریطی ، اما از صدر اسلام تاکنون دیدگاه¬های واقع گرا و معقول که از اعتدال وحق گرایی برخوردار بودند درجهان اسلام ظهور کرد ند،که عمدتاً ریشه در افکار واندیشه¬های اهل بیت عصمت و طهارت (ع) داشت. یکی از آنها دیدگاه علامه محمد تقی جعفری در تفاهم علم و دین و نفی تعارضات ساختگی میان این دو موهبت الهی است. با تسلطی که علامه جعفری بر دیدگاه های اندیشمندان غربی داشتند ، عالمانه ،مستند و به زبان روز به این مساله پرداخته اند، که در این مقاله به بررسی آن خواهیم پرداخت.

کلمات کلیدی