ادبیات غنایی، یکی از گونه¬های ادبی است که بیانگر احساسات و عواطف شخصی شاعر است و موضوع اصلی آن، ذکر جمال و کمال محبوب و معشوق و شکایت از بخت و روزگار است و به دو نوع جسمانی (عاشقانه) و روحانی (عرفانی) تقسیم می¬شود. ادبیات و زبان¬های مختلف سرشار از بیان این احساسات و عواطف در قالب شعر می¬باشد؛ ادبیات عربی و کردی به عنوان دو زبان¬ زنده و پویای دنیا شاهد بیان این احساسات هستند. شاعران این دو زبان در شعر خویش توجه خاصی به محبوب و معشوق زمینی داشته و به توصیف زیبایی مادی و معنوی وی پرداخته¬اند. بیان سختی عشق، شکایت از محبوب، دوری و هجران محبوب از وی از دیگر مباحث مشترک در این دو ادبیات است. مقالۀ حاضر برآن است با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و با تکیه بر مکتب آمریکایی ادبیات تطبیقی، به بررسی سیمای معشوق در شعر صعالیک عرب و نیز سیدیعقوب ماهیدشتی و طاهربگ جاف به عنوان دو تن از نمایندگان ادبیات کردی بپردازد.

کلمات کلیدی