یکی از دغدغه‌های همیشگی مهندسان عمران، کم کردن پاسخ‌های سازه در برابر بارهای پویای ناشی از زمین لرزه، برای جلوگیری از فاجعه‌های انسانی یا زیان های اقتصادی سنگین بوده است. دانشمندان در دو دهه‌ی پیشین، پژوهش‌های فراوانی در این باره انجام داده اند. نگره‌های کنترل پیشرفته به طور گسترده و موفقیت آمیز در سامانه‌های مهندسی برق اجرا گردیده اند. در این سال ها، پژوهش های فراوانی درباره ی کاربرد این روش ها در مهندسی عمران، انجام شده است. در این پژوهش ها، بسیاری از ابزارها و فرآیندهای کنترلی برای کاهش پاسخ‌های پویای سازه به کار رفته استکمینه کردن پاسخ سازه در برابر نوسان زمین با بهره جویی از دو محرک، هدف این مقاله است. رابطه‌ی میان نیروی کنترلی محرک ها را نویسندگان به گونه‌ای بر قرار می‌کنند که نیروی وارد در مد یکم سازه صفر گردد. سپس، برای کمینه کردن پاسخ‌ها از فن بهینه سازی ارثی بهره جویی خواهد شد. ساختار کنترلی که در این مقاله به کار می‌رود، از گونه‌ی حلقه‌ی بسته است. همچنین، از شبکه‌ی عصبی سازگار شونده برای پیش بینی شتاب زمین بهره جویی می‌گردد. نویسندگان، شبکه‌ی عصبی را بر می‌گزینند که با تغییر در شمار نرون‌های‌ لایه‌ها در هنگام زمین لرزه توانایی سازگاری با تغییر شتاب زمین را دارا باشد. برای افزایش سرعت همگرایی شبکه‌ی عصبی، وزن‌های گام پیشین برای آغاز آموزش در گام بعد به کار می‌روند. تجربه‌های عددی گسترده بر روی زمین‌ لرزه‌ها و نیز سازه‌های فراوان، نشان می‌دهد که روش پیشنهادی بسیار موثر است. با افزایش بلندی سازه، شتاب در برخی طبقه‌ها افزایش می یابد ولی هم چنان این فن توانایی زیادی در کاهش تغییرمکان‌های نسبی سازه دارد. به سخن دیگر، کاستی فن پیشنهادی در این پژوهش را می‌توان در به فرمان آوری رفتار سازه های بلند دانست. بنابراین، گستره‌ی کاربرد این روش، کنترل رفتار سازه‌های کوتاه و میان مرتبه است.

کلمات کلیدی