اهداف: گسترش گردشگری در نواحی روستایی همواره با شکل گیری الگوهای مختلف گردشگری همراه بوده است. با توجه به تعدد بقاع منسوب به امامزادگان در نواحی روستایی کشور، گردشگری مذهبی یکی از الگوهای مهم گردشگری این نواحی محسوب گردیده و سالانه حجم بالایی از گردشگران را به نواحی روستایی جذب می کند. بر این اساس هدف تحقیق حاضر، بررسی نقش گردشگری مذهبی بر کیفیت زندگی خانوارهای روستایی است. روش: نوع تحقیق کاربردی، روش تحقیق توصیفی - تحلیلی و گردآوری اطلاعات و داده های مورد نیاز به شیوه اسنادی و میدانی با استفاده از ابزار پرسشنامه بوده است. تجزیه و تحلیل اطلاعات به کمک آمار توصیفی و استنباطی (آزمون تی تک نمونه ای، همبستگی پیرسون، آنالیز تجزیه واریانس) صورت گرفت. در این مطالعه کلیه روستاهای دارای امامزاده در سطح شهرستان مشهد (14 روستا با 22 بقعه منسوب به امامزادگان) مورد بررسی قرار گرفت. واحد تحلیل خانوارهای روستایی(جامعه میزبان) به تعداد 194 خانوار بوده که به صورت تصادفی وارد نمونه شد. متغیر مستقل و وابسته به صورت همبسته مورد بررسی قرار گرفت و اثر گردشگری مذهبی بر کیفیت زندگی روستائیان در سه بعد محیطی-کالبدی با 13، اقتصادی با 16 و اجتماعی با 11 متغیر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها/ نتایج: نتایج آزمون تی تک نمونه ای نشان داد با توجه به Sig.≤ 0.05 از دیدگاه جامعه میزبان گردشگری مذهبی به ترتیب بر کیفیت زندگی در بعد محیطی-کالبدی با میانگین 2.93، در بعد اجتماعی با 2.71 و در بعد اقتصادی کیفیت زندگی با میانگین 2.09 و در کل بر کیفیت زندگی با میانگین 2.50، کمتر از متوسط (میانه نظری) اثرگذار بوده است. همچنین تفاوت معناداری بین میانگین کیفیت زندگی در روستاهای مورد بررسی مشاهده می شود(F= 10.6, Sig =0)، نیز رابطه مثبت و معناداری با شدت متوسط (r= 0.59, Sig =0.026) بین کیفیت زندگی و تعداد گردشگران مذهبی دیده می شود. نتیجه گیری: جاذبه های مذهبی پراکنده در نواحی روستایی اغلب از ظرفیت بالایی در زمینه جذب گردشگر برخوردار بوده اما فاقد برنامه مشخص در زمینه توسعه گردشگری هستند، لذا اغلب موفقیت چندانی در سطح محلی برای بهبود کیفیت زندگی ساکنین به همراه نداشته است. بی شک توسعه گردشگری باید بر اساس فرایند برنامه ریزی جامع صورت گیرد، تا بتواند بر بهبود کیفیت زندگی ساکنین تاثیرگذار باشد.

کلمات کلیدی