عفت، با تمامی جلوه های شعری عنترة بن شدّاد پیوند خورده است؛ از این رو چنان چه پژوهشگری با حوصله دیوان وی را مورد مطالعه قرار دهد، دیری نپاید که خود را در برابر شاعری محجوب و عفیف و در عین حال شجاع و دلاور خواهد دید. در این پرده های تصویر ، گاه او را در میدان کارزار می بیند که به وقت غنیمتگیری خویشتن دار و آزرمناک است و گاه او را در سلوک و رفتارش با زن بیگانه مشاهده می کند که از سر عفت و شرافتی بلند پایه ، حرمتش را پاس می دارد و هرگز قدمی از جادة عفاف بیرون نمی نهد و دیگر گاه او را در خطاب با معشوقش عبله،نظاره گر می شود که عفیفانه به گفتگویی شیرین و دلپسند با او دل خوش می دارد و بسنده می کند و زمانی دیگر ، او را چون صورتگری چیره دست و عفیف می یابد که در توصیف جسمانی عبله ، نظرگاه خود را بیش از حد نمی گستراند و به بوی خوشی از او یا گوارایی دهانش و یا چیزی شبیه به آن اکتفا می کند . گفتاری که در پیش روست،به بازتاب این فضیلت و ابعاد و زوایای آن در شعر این شاعر ناظر است .

کلمات کلیدی