ابوالقاسم شابی ، شاعر نامور و پر آوازﺓ معاصر عرب ، از جمله شعرای رومانتیک است که توانست با همة عمر کوتاهش در دنیای ادب وهنر از حسن قبول و شهرت فراوانی بر خوردار گردد . او در این مدت کوتاه، بر پایة پیوندی پر احساس با طبیعت و الهام از آن توانست، نغمه های دلنشینی را از زندگی بر تارهای شعرش تصنیف نماید و تصاویری بدیع و یکتا از تمامی زوایای مختلف زندگی در دنیای ادبیات، خلق نماید؛ تصاویری که زندگی ایده آل را در باز گشت به بساطت و سادگی زندگی طبیعی و روستایی ترسیم می نماید و نغمه هایی که صدای این شاعر را از تمامی لحظات زندگی از لحظه های اندوه و یأس تا لحظه های ناب امید و شوق به زندگی ، به گوش می رساند . اما از سوی دیگر ، این تصویر پردازی های دقیق از تمامی زوایای زندگی از خوبی ها و بدی هایش ، از زیبایی ها و زشتی هایش و از عالی ها و دانی هایش ، شعر شابی را به فضایی متناقض نما تبدیل نموده است . اکنون آیا شابی به راستی شاعری متزلزل در اندیشه است؟ آیا او شاعری بدبین است که تنها قسمت تاریک و سیاه زندگی را می بیند ؛ یا شاعریست خوشبین و امیدوار؟ گفتاری که در پیش روست به بررسی این تصاویر از زندگی در شعر شابی پرداخته و ضمن پاسخ به سؤالات فوق ، نظرگاه او را دربارة زندگی و حیات ، مورد بحث و بر رسی قرار می دهد .

کلمات کلیدی