مسئله حیرت بعنوان یکی از مولفه های عصر غیبت، به ویژه در ابتدای غیبت صغری در روایات طرح شده است. این واژه در روایات، دارای مشخصه هایی چون گرویدن به آرای باطل، عدم پیروی از امام، ناتوانی در پاسخ به پرسش ها و...می باشد. مطالعه اسناد روایی وتاریخی نشان می دهدعواملی چون انشعابات فرق، ضرورت مخفی بودن تولد امام از قدرت حاکم و ادعای کذب برخی امینان در ایجاد تحیر در ابتدای عصر غیبت موثربوده است .اما درراستای رفع این تحیر افزون بر تلاشها و تمهیدات معصومین پیش از عصر غیبت، که بیشتر ناظر بر وجه اثبات حق از قبیل تبار شناسی، وصف شناسی، اعجازو پیشگویی؛ بوده است؛ در سنت امام دوازدهم ، نیزبطور خاص تمهیدات و اقدامات بازدارنده ای مانند لعن، خلع از وکالت، معرفی معتمدین به عنوان علامت صدق سخن و توقیعات مشاهده می شود.این مقاله به صورت کتابخانه ای و با هدف توصیف و تحلیل به مسئله تحیر می پردازد .

کلمات کلیدی