امروزه یکی از ارکان اصلی تغنی و زیبا خوانی قرآن که مورد توجه جدی قاریان و مخاطبان ایشان است، به کارگیری قوانین تجویدی در کنار دیگر مولفه های موثر مانند صوت و لحن و رعایت وقف و وصل درتلاوت قرآن است. قرائنی تاریخی - روایی، کاربرد هنرهای صوتی را در قرائت قرآن مورد تآیید قرار داده اند اما در رابطه با جایگاه احکام تجویدی در خوشخوانی قرآن، اختلاف نظر است. عده ای، به ویژه اهل سنت، با تکیه بر حدیث سبعه احرف ، با قداست بخشی به قرائتهای گوناگون، چه اختلاف الفاظ ( فرش الحروف) و چه اصول قرائت (احکام تجویدی)-که در دوره های گوناگون بر زبان قاریان مشهور جاری بوده است - آن ها را بر گرفته از تعالیم پیامبر (ص) دانسته اند. این پژوهش با بررسی های تاریخی و مصداقی نشان می دهد که عمده قواعد تجویدی، زائیده عواملی همچون لهجه های عربی بوده و به تدریج قداست یافته است و نمی توان برای اغلب قوانین آن همچون ادغام، فتح، اماله و مد جایگاه شرعی قائل شد.

کلمات کلیدی