با فراهم شدن موقعیت سیاسی و اجتماعی برای نقیبان و گروندگان به دعوت عباسیان در خراسان،جهت ورود به مرحله علنی قیام و مبارزه آشکار با دولت اموی، ابراهیم عباسی،امام نهضت عباسیان،آخرین توصیه های خود را با ابومسلم در میان نهاد و از او خواست تا در فضای متشنج سیاسی محل مأموریت خویش به کار گیرد و ورق را به سود عباسیان برگرداند. درست است که هر متنی در زمینه خاصی تولید می شود و ناظر به مقصود خاصی می باشد اما در نگاه اول، آن چه در توصیه های امام عباسی پررنگ جلوه می کند، تناقض آشکار برخی از گزاره ها و نبود تلازم منطقی و معنایی در میان آنهاست که از یک سو ابومسلم را به نزدیکی با قبایل یمانی فرا می خواند و از سوی دیگر از او می خواهد که در صورت امکان هیچ عرب زبانی را در خراسان باقی نگذارد. همین تشتت در آراء « و یا » خطای نسخه برداران « ،» جعلی بودنتوصیه نامه « امر،موجب تولید گمانههای شده است. پرسشی که این مقاله می کوشد تا برای آن پاسخی جستجو کند، این است » امام عباسی که تناقض یاد شده چگونه پدید آمده است و چگونه می توان به رفع آن پرداخت؟ یافته های این پژوهش که بر تحلیل محتوای توصیه های امام عباسی استوار است، نشان می دهد که این تناقض، می باشد که اینک در متون تاریخی به » انساناً مریباً « محصول تصحیف نسخه برداران از ترکیب در آمده است. تصحیح و بازگرداندن آن به صورت نخست،تناقض موجود را » لساناً عربیاً « صورت رفع خواهد کرد و به گزاره های مندرج در توصیه نامه امام عباسی،سازگاری و تلازم معنایی خواهد بخشید.

کلمات کلیدی