جهت بررسی اثر پرایمینگ با نیترات پتاسیم بر عملکرد و اجزای عملکرد سه رقم سویا تحت تأثیر مدیریتهای خاکورزی ، آزمایشی در مزرعه پژوهشی پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران واقع در کرج در تابستان و پاییز 1303 انجام شد. طرح آزمایشی به صورت کرتهای خردشده فاکتوریل در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. به 2 درصد نیترات پتاسیم و بدون اعمال پرایمینگ( و رقم های / طوری که خاکورزی )خاکورزی متداول و بدون خاکورزی(به عنوان عامل کرت اصلی و پرایمینگ )پرایمینگ با محلول 4 و نکادر ، به صورت فاکتوریل به عنوان عامل در کرتهای فرعی قرار گرفتند. صفات مورد بررسی در این مطالعه شامل تعداد بوته در واحد سطح، ارتفاع بوته، تعداد غلاف در L ویلیامز، 17 بوته، تعداد دانه در بوته، تعداد دانه در غلاف، وزن هزار دانه، عملکرد دانه و شاخص برداشت بود. نتایچ بیانگر تاثیرپذیری تراکم بوته و عملکرد دانه از سیستمهای خاکورزی، رقم و پرایمینگ در سطح احتمال 1 درصد میباشد. مطالعه و بررسی اثر متقابل سیستمهای خاکورزی و پرایمینگ بر تراکم بوته نشان داد که تراکم بوته تحت تاثیر سیستم خاکورزی و پرایمینگ 21 بوته مشاهده شد. عملکرد دانه، اجزاء عملکرد و / در سطح احتمال 1 درصد قرار گرفت به گونهای که بیشترین تعداد بوته در زمان بدون انجام پرایمینگ و سیستم خاکورزی حفاظتی با 33 1 تن در هکتار به ترتیب برای / 3 و 03 / ارتفاع گیاه در تیمارهای آزمایشی مورد مقایسه قرار گرفتند. نتایج نشان داد که عملکرد دانه به طور معنیداری با پرایمینگ بذر کاهش پیدا کرد ) 20 شاهد)بدون پرایمینگ( و پرایمینگ با نیترات پتاسیم(. رقم ویلیامز در اکثر صفات به جزء تعداد دانه در غلاف، ارتفاع و شاخص برداشت نسبت به دیگر ارقام برتری داشت. رقم نکادر به دلیل برخورد دوره پر شدن دانه با دماهای پایین نتوانست به پتانسیل واقعی خود برسد. رقم ویلیامز در سیستم خاکورزی متداول بیشترین عملکرد به مقدار 3110 کیلو گرم در هکتار تولید نمود. با تولید 2331 کیلوگرم در هکتار عملکرد بیشتری نسبت به سایر ارقام داشت ولی این تفاوت معنیدار نبود. در سیستمهای خاکورزی حفاظتی با L همچنین در خاکورزی حفاظتی رقم 17 افزایش تراکم بوته در واحد سطح میتوان کاهش عملکرد ناشی از فشردگی خاک را جبران نمود

کلمات کلیدی