تحلیلِ روایتی نشاندهندة فـرایند انـتقال معنا از محقق به خواننده است. این مقاله بر آن است تا تصویری از کاربرد تحلیل روایتی در علوم اجتماعی بهویژه مطالعات شهری ارایٔه کند. تحلیل روایی میکوشد تا از استفادة صرفاً ک می از روایت فراتر رود و با تجزیه و تحلیل دیدگاهها و پیش انگاره ها ـ که در داستان آشکار می شوند ـ به بررسی چگونگی شکل گیری تجربیات انسانی بپردازد. اگرچه به نظر می رسد ارزیابی را فقط راوی انجام می دهد، می توان آن را حاصل روندی مذاکره ای دانست که در آن راوی و شنونده به توافقی برای درک معنا میرسند. نمونه ای از این روایت گریها را می توان در تصویرسازی پدیدة اعیانی سازی شهری از منظر ذینفعان آن دید. این تصویرها که مبتنی بر تجربۀ زیستۀ عام ن اجتماعی است، در قالب مصاحبه های باز و عمیق قابل صورت بندی، روایت گری و در مراحل بعد تفسیر و تعبیر معنا در قالب رویکردی تأویل گرایانه است. مضمون اصلی روایتِ برساخته شده از داستان واره های عام ن اعیانی سازی در قلمرو مکانی مورد مطالعه را می توان با عنوان «خسران زدگی تظاهری» صورت بندی کرد.

کلمات کلیدی