امروزه ، پدیده خودکشی به عنوان یکی از عوامل اصلی مرگ و میر در دنیا محسوب می گردد.افراد بی خانمان به عنوان یکی از گروه های آسیب پذیر ، دارای تجارب متعدد اقدام به خودکشی می باشند.این افراد که غالبا به مواد مخدر اعتیاد داشته و به دلیل نداشتن سرپناه ، وضعیت حادی را تجربه می نمایند ، با توسل به خودکشی ، سعی در پایان دادن به زندگی نامطلوب خود دارند. در این پژوهش سعی می شود تا به عوامل تاثیرگذار ، مسیر اقدام به خودکشی و در نهایت تفهم فرد از اقدام به خودکشی پاسخ داده شود.این پژوهش با استفاده از روش کیفی صورت گرفته است و از روش روایتی استفاده شده است.در مجموع با هجده نفر از افراد کارتن خواب که سابقه اقدام به خودکشی داشته اند ، مصاحبه عمیق صورت گرفته است.شیوه نمونه گیری گلوله برفی بوده است .نتایج پژوهش نشان می دهد که اعتیاد به مواد مخدر نقش مهمی در اقدام به خودکشی افراد کارتن خواب داشته است.گسست خانوادگی و طرد اجتماعی نیز از مهمترین عواملی است که موجب گرایش افراد به خودکشی گردیده است.همچنین نتایج پژوهش نشان می دهد که افراد کارتن خواب در ابتدای دوره کارتن خوابی کمتر دست به خودکشی می زنند. افراد با گذشت زمان و با از دست دادن امید به آینده ، خودکشی را برمی گزینند.عدم توانایی در تهیه مواد مخدر ، نداشتن امید نسبت به تغییر وضع موجود و از دست دادن خانواده و دوستان ، از مهمترین دلایل اقدام به خودکشی بوده است.

کلمات کلیدی