زمینه و هدف: پایداری رابطه زناشویی یکی از گسترده ترین مفاهیم برای تعیین و نشان دادن میزان شادی و رضایت از رابطه است. پژوهش حاضر با هدف تدوین مدل علی پیش بینی پایداری روابط زناشویی در زوجین مواجه شده با بی وفایی انجام شد. روش و مواد: پژوهش حاضر از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه زنان و مردان متأهل مواجه شده با بی وفایی ساکن بجنورد در سال 97 -1396 بودند. 203 نفر به روش تصادفی ساده و تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های مقیاس صمیمیت زناشویی، ارزیابی میزان اعتماد زوجین، ارزیابی میزان جذابیت جنسی زوجین و مقیاس ارزیابی میزان پایداری روابط زوجین استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده های پژوهش از روش های آماری ضریب همبستگی پیرسون و الگویابی معادلات ساختاری با بکارگیری نرم افزارهای SPSS-22 و AMOS-22 استفاده شده است. یافته ها: با افزایش میزان اعتماد زوجین با میانگین (انحراف معیار) 8/143 (3/16)، صمیمیت زوجین با میانگین (انحراف معیار) 8/5 (1/1) افزایش می­یابد (01/0>P). با افزایش جذابیت جنسی با میانگین (انحراف معیار) 4/69 (9/10)، پایداری روابط زوجین با میانگین (انحراف معیار) 7/40 (1/6) افزایش می­یابد (01/0>P). همچنین با افزایش میزان اعتماد زوجین، جذابیت جنسی (01/0>P) و پایداری روابط زوجین (05/0>P) افزایش می­یابد. با افزایش میزان صمیمیت زوجین، جذابیت جنسی (01/0>P) و پایداری روابط زوجین (01/0>P) افزایش می­یابد. اثر مستقیم اعتماد زوج­ها بر صمیمیت آنها 38/0 و بر جذابیت جنسی آنها 27/0 برآورد شد. همچنین اثر غیر مستقیم اعتماد زوج­ها بر جذابیت جنسی، 06/0 و بر پایداری روابط 19/0 برآورد شد. اثرات کل اعتماد بر صمیمیت زوج­ها 38/0، جذابیت جنسی 33/0 و بر پایداری روابط زوج­ها 19/0 برآورد شد. به طور کلی اعتماد زوجین، به واسطه صمیمیت زوجین و جذابیت جنسی در مجموع 17 درصد از تغییرات پایداری روابط زوجین پس از افشای خیانت را تبیین می­کنند (17/0=R2). نتیجه گیری: مطالعه نشان داد که صمیمیت زوجین و جذابیت جنسی نقش واسطه ای معناداری میان اعتماد زوجین و پایداری روابط آنها ایفا می­کنند.

کلمات کلیدی