بشر از ابتدای خلقت، زندگی خود را در طبیعت آغاز کرده است. به همین سبب انسان به طور طبیعی به ارگانیسم ها و موجودات زنده اعم از موجودات زنده ی گیاهی و یا جانوری تمایل دارد. در نتیجه، عناصر طبیعی و اثرات فرح بخش باغ در باورها و فرهنگ عامه مردم از اهمیت قابل توجهی برخوردار است. اما امروزه با صنعتی شدن جوامع بشری، هر روزه بر مشکلات زیستی، اقتصادی و اجتماعی جوامع افزوده می شود که خود سبب کاهش کیفیت زندگی افراد و افزایش بیماری های جسمی و عصب روانشناختی می‎شود. در راستای بهبود کیفیت زندگی و سلامت جسمی و عصب روانشناختی افراد، اخیرا ایده شفابخشی و باغ شفابخش، در منظر سازی مطرح شده است. باغ شفابخش، باغی است که طراحی آن در جهت توان‎بخشی افراد و کمک به هر چه بهتر شدن حس انسان ها به محیط اطراف باشد. در واقع منظر شفابخش به دلیل پیوندی که با انسان برقرار می کنند موجب شفای جسمی و عصب روانشناختی افراد می شود. یکی از الگوهای طراحی باغ شفابخش استفاده از الگوهای تاریخی است و باغ ایرانی به عنوان یکی از قدیمی‎ترین نمونه های تاریخی از منظر ایران، در بطن تاریخ است. بدین منظور، پژوهش حاضر در تلاش است تا با بررسی ویژگی‎های باغ ایرانی و تطبیق آن‎ها با مولفه های باغ شفابخش، معنای "شفابخشی" را در ساختار باغ ایرانی شناسایی کند و در نهایت به شناخت ارزش های شفابخشی باغ ایرانی برسد. روش تحقیق در این مقاله از نوع توصیفی– تحلیلی و جمع‎آوری اطلاعات به شیوه کتابخانه‎ای می‎باشد. نتایج، حاکی از آن است که هر کدام از ویژگی ها و اجزای باغ ایرانی، دارای خاصیت شفابخشی بوده و می تواند به عنوان یک الگوی مناسب در طراحی باغ شفابخش که متناسب با ویژگی های فرهنگی و اقلیمی ایران است، بکارگرفته شود.

کلمات کلیدی