تنوع بخشی به اقتصاد روستایی از اولویت¬های برنامه¬ریزی¬های جدید توسعه روستایی در ایران است. به همین جهت تلاش¬هایی برای توسعه گردشگری و کسب و کارهای مرتبط به آن در مناطق روستایی کشور در حال انجام است. مهم¬ترین نکته در کسب¬وکارهای نوظهور، تداوم فعالیت مناسب و ماندگار آن است. هدف مطالعه حاضر، بررسی میزان تاب¬آوری کسب¬وکارهای گردشگری در نواحی روستایی است که با دیدگاه کاربردی، به دنبال سنجش درجه تاب¬آوری این کسب¬وکارها در سه بعد اقتصادی، اجتماعی و محیطی- کالبدی با روش-شناسی توصیفی – تحلیلی و از طریق پرسشنامه در بین 150 نمونه حاصل از فرمول کوکران در 10 روستای حوزه نفوذ گردشگاهی شهر مشهد است. نتایج نشان داد که در روستاهای نمونه، شاخص¬های تاب¬آوری کسب-وکارهای گردشگری در وضعیت مناسبی قرار نگرفته است. در عین حال بررسی رابطه بین ویژگی¬های فردی با میزان تاب¬آوری کسب و کارهای گردشگری مؤید آن است که میان ویژگی¬های فردی با تاب¬آوری رابطه‌ی معنی¬داری وجود دارد و بین چهار گروه رفاهی، خدماتی، غذایی و حمل و نقل، متوسط تاب¬آوری در 4 گروه مورد مطالعه متفاوت است. در نهایت اینکه روستاهای حصار و میامی در رتبه‌های اول و دوم و روستاهای زشک و تبادکان در رتبه‌های نهم و دهم قرار داشته، به این معنی که کسب و کارهای موجود در دو روستای اول از تاب¬آوری بیشتری برخوردار است.

کلمات کلیدی