انسان آرزوی رسیدن به کمال مطلق را دارد؛ آرزویی که خودآگاه با ناخودآگاه آن را می طلبد و این آرزو محقق نمی شود مگر با معرفت به نفس و معرفت نفس تقویت نمی شود مگر با تقوا. این نوشتار نیل به کمال مطلق را با بیان اشتداد وجود انسان که در اثر تقوا رخ می دهد و رسیدن به تقوا را که با شناخت انسان محقق می شود و نیز رابطه متقابل تقوا و شناخت انسان و سنخیت میان هویت آنها را از دیدگاه جوادی آملی با نظرداشت دو بخش تبیین می نماید. در بخش اول با عنوان انسان شناختی، اهمیت شناخت انسان و راه شناخت انسان و تعریف و حقیقت نفس، و در بخش دوم با عنوان تقوا، معنا و حقیقت تقوا، پیامد تقوا و حقیقت واحد انسان ها و در نهایت رابطه تقوا با شناخت انسان بررسی می شود و آشکار می گردد علم حضوری نفس به نیازمندی خود زمینه ساز تقوا شده و تقوا در سیر صعودی انسان مقوم هویت او می گردد.

کلمات کلیدی