با افزایش جمعیت و توسعه کلانشهرها نیاز به خدمات امدادرسانی نظیر اورژانس و آتشنشانی روزبه روز بیشتر می شود. تعیین محل و تعداد پایگاه های اورژانس با استفاده از مدلهای مکانیابی صورت می پذیرد که حداکثر پوشش تقاضا درسطح شهر با توجه به محدودیت های زمانی و بودجه ای را بررسی میکند. هدف از این پژوهش مکانیابی بهینه ی ایستگاه های اورژانس شهری موجود در سطح شهر مشهد بر اساس استاندارد زمانی(لحظه اعزام آمبولانس تا لحظه رسیدن به محل حادثه) که برای مناطق درون شهری در 80 درصد موارد برابر 8 دقیقه می باشد، همچنین محدودیتهای بودجهای همراه با در نظر گرفتن اثرات ترافیک شهری میباشد. ابتدا با توجه به نظر کارشناسان و مطالعات انجام شده معیارهای اصلی و زیر معیارهای موثر بر انتخاب مراکز اورژنس مشخص شد. عملکرد جمعیتی با وزن 0,634 رتبه اول و کاربری اراضی و شبکه ارتباطی با اوزان 0,183 و 017 رتبه دوم و سوم را بین عوامل اصلی بدست آورند. سپس با استفاده از روش AHP که یک فرآیند تحلیل سلسله مراتبی در تصمیم گیری مکان مناسب کاربری مورد نظر میباشد با اضافه کردن 16 ایستگاه به 42 ایستگاه موجود حدود 95درصد تصادفات پوشش داده میشود در حالی که برای رسیدن به این میزان پوششدهی به روش Network Analyst باید 11 ایستگاه به ایستگاه های موجود اضافه شود این درحالی است که پوشش زمانی ایستگاه ها از 57 درصد به 95 درصد رسیده و حدود 38 درصد بهبود پیدا کرده. در نهایت بهترین روش از بین این دو، روش network Analyst انتخاب گردید.

کلمات کلیدی