هدف: برای دستیابی به سازمانی که حداقل خطا را داشته باشد، می‌توان با به کارگیری نظریه مدیریت خطا و ایجاد جو مناسب مدیریت خطا، خطای سازمانی را کاهش داد و عملکرد و رفتارهای یادگیری را بهود بخشید. به همین دلیل هدف اساسی پژوهش حاضر بررسی این اثر در سازما‌ن‌های بهداشت و درمان است. روش: پژوهش حاضر به لحاظ هدف، کاربردی و از نظر روش انجام کار، پیمایشی است. جامعۀ مورد مطالعه شامل 1800 نفر از پرستاران بیمارستان‌های قائم-عج- و امام رضا-ع- مشهد است. حداقل حجم نمونه حدود 467 نفر تعیین شد. ازاین‌رو حدود 500 پرسش‌نامه در این سازمان‌ها توزیع شد که درنهایت 474 پرسش‌نامه جمع‌آوری شده است. به‌منظور تجزیه‌وتحلیل داده‌ها مدل-یابی معادله‌ ساختاری برای بررسی برازش الگوی معادله‌ ساختاری استفاده شد. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد جو مدیریت خطا بر رفتار یادگیری و عملکرد فردی تأثیر مثبت و سکوت‌گرایی اجتنابی اثر منفی و معناداری دارد. از دیگر یافته‌ها، تأثیر منفی سکوت-گرایی اجتنابی بر رفتار یادگیری و عملکرد فردی است. همچنین، یافته‌ها بر نقش واسط سکوت-گرایی اجتنابی تأکید دارد. نتیجه‌‌گیری: مدیران و سرپرستان واحدهای گوناگون سازمان‌های بهداشت و سلامت، ابتدا خود را پذیرای این امر نمایند که وجود خطا در سازمان‌ها امری اجتناب‌ناپذیر است و بر حداقل‌سازی خطا با تکیه بر تسهیم دانش و یادگیری از خطاهای گذشته، تمرکز کنند. آن‌ها می‌توانند با ایجاد جوّ مناسب مدیریت خطا از طریق مشوق‌های مادی و غیرمادی، نظارت به‌موقع، تجزیه‌وتحلیل عمیق و ارتباطات باز و مطالبۀ بازخورد، بستر کشف خطاهای گوناگون را فراهم آورده و از بروز سکوت‌گرایی اجتنابی در میان کارکنان جلوگیری نمایند.

کلمات کلیدی