تاریخ نگاری ایرانی و تاثیر آن بر تاریخ نگاری هند در سده های میانه چکیده: تاریخ نگاری ایرانی یا دقیق‌تر تاریخ نگاری فارسی ایرانی از جهت فرایندهای فرهنگی، موضوعی است که همواره مورد توجه پژوهشگران تاریخ بوده است. تاریخ‌نگاری ایرانی گرچه در ابتدا تحت تأثیر تاریخ‌نگاری اسلامی بود، اما در دوره‌ی سامانی جریان مستقلی پیدا کرد که زبان فارسی مهمترین رکن آن به شمار می‌رفت. ارزش تاریخ نگاری فارسی نه تنها از جهت بازنویسی تاریخ ایران اسلامی بوده است بلکه در یک فرایند برون مرزی، تاریخ نویسی کشورهای همسایه را نیز تحت تأثیر قرار داده است. با ورود اسلام به سرزمین‌های شرقی‌ ایران یعنی شبه قاره هندکه توسط ترکان غزنوی صورت پذیرفت، این سرزمین از جنبه‌های جنبه های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی در مسیر تازه‌ای قرار گرفت و از آن میان تأثیرات فرهنگی به جهت گسترش اسلام از طریق زبان فارسی از همه بیشتر بود. تعمیق زبان فارسی در هند، فن و علم تاریخ نویسی ایرانی را با خود به هند برد. در واقع پس از استقرار حکومت‌های مسلمان در هند و ورود دانشمندان و نویسندگان ایرانی به این خطه نوشتن تاریخ سلاطین و حاکمان مسلمان بیش از پیش احساس شد. این پژوهش برآن است تا تأثیر سبک و شیوه تاریخ نگاری ایرانی بر تاریخ نگاری هند در سده‌های میانه را مورد توجه قرار دهد. به هرحال این پژوهش علاوه بر بررسی تاریخ نگاری دو اثر تاریخی فارسی قرن پنجم هجری که در حوزه جغرافیایی ایران نوشته شده به نقد کتب و اندیشه‌های تاریخ نگارانه‌ی مورخین هند که برگرفته از اندیشه‌های ایرانی بوده اند، می‌پردازد. این کار به شیوه پژوهش کتابخانه‌ای انجام شده است.

کلمات کلیدی