بودن یا نبودن، مسئله این نیست، «چگونه زیستن»، مسئله است. این که چه بوم ها و بوم-نشینانی در جهان زندگی می کنند بر کسی پوشیده نیست ولی مسئله این است که چگونه زندگی می کنند. «چرا برخی بوم های جغرافیایی، کام یاب اَند و از «به ـ زیستن» برخوردارند و برخی دیگر، در رنج اَند و با بدـ زیستن دست و پنجه نرم می کنند؟ یافته های به دست آمده از روش علی ـ تجربی در این مقاله نشان می دهد: بوم هایی از به ـ زیستی برخوردارند که دارای «سکانداری شایسته» هستند. سکانداری شایسته، توانِ «رقابت پذیری» بوم را افزایش می دهد که این روند، رده ی بالاتری از «جهانی شدن» را از آنِ بوم می کند و سرانجام به ـ زیستن را برای بوم نشینان آن به ارمغان می آورد. هم بستگی نیرومندِ میان «سکانداری شایسته»، «رقابت پذیری» و «جهانی-شدن»، با «کام یاب بودن» بوم نشینان، نشان می دهد که نایکسانی در به ـ زیستی بوم ها، ریشه در برخورداری نایکسانِ آن ها از «سکانداری شایسته »، و به دنبال آن «رقابت پذیری» و «جهانی-شدن» دارد، به گونه ای که توان رقابت پذیری و جایگاه بوم ها در جهانی شدن، خود هم بستگی نیرومند و هم سویی با سکانداری شایسته دارد. فرجام آن که، «زندگی شایسته» بوم نشینان، در گروِ «سکانداری شایسته» در بوم هاست.

کلمات کلیدی