اهداف: استان خراسان رضوی به عنوان مهمترین کانون جمعیتی شرق کشور، دارای جایگاه ویژه¬ای در برنامه-ریزی¬های ملی است و برنامه¬ریزی منطقه¬ای در قالب آمایش سرزمین، می¬تواند رویکرد استراتژیک را در متن برنامه¬ریزی¬های بلند مدت استان نهادینه کند. این مقاله با هدف ارایه وضعیت کلی استان خراسان رضوی از نظر استراتژیک، به دنبال تعیین جهت¬گیری استراتژیک شهرستان¬های استان می باشد. روش: از این روی، در چارچوب روش¬شناختی تجربی و با رویکردی توصیفی ـ تحلیلی، علاوه بر استفاده از اطلاعات موجود در مطالعات آمایش استان، اقدام به تکمیل پرسشنامه و مصاحبه با 60 نفر از مسئولان و کارشناسان استان و نیز ضریب‌دهی ماتریس‌های مدل مورد استفاده شده است. یافته ها/نتایج: نتایج مطالعه در 12 بخش موضوعی، حاکی از آن است که وضعیت کلی استراتژیک استان بیشتر گرایش به سمت موقعیت تدافعی دارد که این عامل ناشی از عملکرد نامناسب در بخشهای مربوطه است. همچنین، گرایش اندکی هم به موقعیت‌های رقابتی و محافظه‌کارانه وجود دارد که نشان دهنده عملکرد بهتر و موقعیتِ مناسب‌ترِ این بخش‌ها است. همچنین از بین شهرستان‌های¬ مورد مطالعه استان، هشت شهرستان¬ شامل قوچان، سبزوار، جغتای، جوین، تربت حیدریه، دولت¬آباد، درگز و سرخس به طور کلی، دارای جهت-گیری «توسعه ایمن¬ساز» هستند. پنج شهرستان¬ شامل نیشابور، فیروزه، گناباد، کاشمر و بجستان از نظر استراتژیک در موقعیت «توسعه با اولویت» قرار دارد. سه شهرستان خواف، تایباد و کلات دارای جهت¬گیری «بازسازی با اولویت» و چهار شهرستان¬ بردسکن، رشتخوار، مه¬ولات و خلیل آباد، در «وضعیت خاکستری» قرار دارند. سه شهرستان¬ تربیت جام، چناران و فریمان نیز در موقعیت «استراتژی¬های ترکیبی» موقعیت یافته-اند.

کلمات کلیدی