پارک‌‌ها و فضای سبز شهری از مهم‌‌ترین عوامل مؤثر در شکل‌‌دهی پایداری اجتماعی هستند و یکی از شاخص‌‌های توسعه‌‌یافتگی جوامع محسوب می‌‌شوند. زمانی می‌‌توان از این فضاها استفادة مطلوب کرد که فرد در آن احساس امنیت و آرامش کند. نابرابری در کیفیت طراحی، خدمات‌‌رسانی و امکانات این مکان‌‌ها، سبب مطلوب‌‌نبودن آن می‌شود؛ بنابراین، در پژوهش حاضر بررسی تطبیقی سطح امنیت در پارک‌‌های شهری با رویکرد عدالت فضایی صورت گرفت. محدودة مورد مطالعه پارک‌‌های ملت و کوه‌‌سنگی شهر مشهد در مناطق توسعه‌‌یافتة شهر، و پارک‌‌های وحدت و رجا در مناطق کمتر توسعه‌یافته هستند. در پژوهش کاربردی و توصیفی-تحلیلی حاضر، اطلاعات به دو روش کتابخانه‌‌ای و میدانی جمع‌‌آوری شده است. برای سنجش سطح امنیت، 22 معیار با نظر متخصصان تعیین شد. وزن‌‌دهی معیارها نیز با مدل تحلیل سلسله‌‌مراتبی و به‌‌کارگیری دیدگاه‌‌های متخصصان صورت گرفت. به‌ منظور رتبه‌‌دهی پارک‌ها از روش تحلیل رابطة خاکستری استفاده، و اطلاعات اولیه با پرسشنامه‌هاستخراج شد. با استفاده از فرمول کوکران، 384 پرسشنامه به‌‌دست آمد، اما برای اطمینان بیشتر 400 پرسشنامه تکمیل شد. براساس یافته‌‌های پژوهش، وضعیت امنیت در پارک‌‌‌‌های واقع در مناطق توسعه‌یافتة شهر مشهد از مناطق کمتر توسعه‌یافته مناسب‌‌تر است؛ به‌طوری‌که پارک ملت در توسعه‌‌یافته‌‌ترین سطح، و پارک وحدت در پایین‌‌ترین سطح توسعه قرار دارند.

کلمات کلیدی