افلاطون واژه نماد را به صورت آشکاردر مباحث فلسفی خود به کار نبرده است، اما با تدقیق در آثار وی بر اساس اصل حکایت‌گری نماد از امر نمادینه شده و نوع نگاه وی به هنر و اثر معرفتی آن، می توان به معنای نماد در تفکر فلسفی وی پی برد. اهمیت نظریه ایده که مرکز ثقل نظریه های هستی شناسی افلاطون است، در مفهوم شناسی نماد نقش محوری ایفا می کند، به طوری که رابطه نماد و امر نمادینه شده برپایه رابطه سایه یا تصویر با اصل و بهره مندی سایه از اصل استوار است. تدقیق در معنای بهره مندی نیز معنای ظهور را در بر دارد که اساس ارتباط نماد و امر نمادینه محسوب می شود. بنا بر این تحلیل معنای نماد در مستندات افلاطون موید این مطلب است که در مراتب جهان هستی نیز روابط نمادین حکمفرما هستند، چنانکه محسوسات نمد ایده ها و ایده ها نماد اصل خیر( خدای نظام فلسفی افلاطون) هستند. این پژوهش با ابتنای بر روش تحلیلی-توصیفی و واکاوی آثار افلاطون، جایگاه خدا در هستی و نوع روابط موجودات با او را، با محوریت نظام نمادین تبیین می کند و آشکار می شود که خدا اصل وحدتی است که هیچ گاه نماد چیزی قرار نمی گیرد و شناخت و توصیف ذات او، صرفا از طریق شناخت نمادها حاصل خواهد شد.

کلمات کلیدی