نحوه برخورد با غرب و مدرنیته همواره یکی از مولفه های مهم فضای اندیشه ای ایران بوده است. انقلاب اسلامی ایران را می توان یکی از محصولات همین دغدغه مندی اندیشه ای در برابر غرب دانست. در این میان مرتضی مطهری به عنوان یکی از مهمترین ایدئولوگ های انقلاب اسلامی سعی داشت تا در مقابله با پارادایم غرب زدگی با فراهم کردن ساز و برگی نوین برای باورها و اصول دینیِ سنتی، زمینه ای را فراهم کند که دین اسلام توان رقابت با ایدئولوژی های جدید غربی بویژه مارکسیسم، را داشته باشد وی در پی آن بود تا از این راه بتواند ایمان جوانان را در مبارزه با سکولاریسم حفظ کند. مطهری در این مسیر با خلق معناها و مضامین جدیدی که برگرفته از عناصر سنتی، مذهبی، اسطوره ای و حتی مدرن بود به بازنمایی غرب پرداخت. در این مقاله برخلاف رویه های مدون تحقیقاتی در حوزه مطالعات انقلاب اسلامی سعی شده تا با بهره گیری از آموزه های مطالعات پسااستعماری در باب غیریت و دیگری سازی به عنوان چارچوب نظری و روش تحلیل گفتمان لاکلا و موفه به مثابه روش به این سوال پاسخ داده شود که غرب در گفتمان سیاسی مرتضی مطهری چگونه بازنمایی می شود؟ یافته های این مقاله مبین آن است که مطهری از طریق مکانسیم بازنمایی و غیریت سازی به ترسیم یک مرز هویتی میان «ما»ی ایرانی و «دیگری» غربی پرداخته و به تولید تصویری از غرب اقدام کرد که واجد دالهایی چون امپریالیست، استثمارگر، شیطان، ظالم، مستکبر، طاغوت و ظلمت است. این نوشتار بر اساس منطق هم ارزی غرب را در رویه های استعماری و ضدیت غرب با دین در گفتمان سیاسی مطهری بررسی کرده و چگونگی برجسته سازی \\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\"خود\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\" و حاشیه رانی بازنمایی غرب به مثابه \\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\"دیگری\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\" را نشان می دهد.

کلمات کلیدی