زمینه و هدف: مادران طی سال های پیش دبستان، مهم ترین عامل مؤثر بر پیش آگهی اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی کودکان هستند. ادارک تجارب مادران در زندگی روزمره، توان بالقوه، برای کاهش تأثیرات منفی بر بهزیستی مادران و ارتقا مداخلات برای کودک را افزایش می دهد. بنابراین هدف این پژوهش شناسایی تجربیات مادران ایرانی در پرورش کودک پیش دبستانی مبتلابه اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی بود. روش: این پژوهش به روش کیفی و یا روی آورد پدیدارشناسی، در سال 1395 طی دوره ای چهارماهه انجام شد. جامعه آماری آن، مادران دارای کودک پیش دبستانی مبتلابه اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی بودند. از طریق نمونه گیری در دسترس و تداوم تا میزان اشباع، 15 مادر، انتخاب شدند که در مصاحبه عمیق و ساختار نایافته شرکت نمودند. مصاحبه ها بر اساس روش کلایزی تجزیه‌وتحلیل شدند. یافته ها: تجارب مادران در سه مضمون اصلی سازمان یافت.\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\"نابسندگی دانش و آگاهی\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\"، شامل ناآشنایی مادران با تشخیص، عدم دسترسی به منابع علمی و دانش کاربردی بود. \\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\"دشواری های درمان\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\"، تجارب آنان برای مدیریت اختلال را که بر محدودیت های نظام درمانی و کشاکش های دارودرمانی متمرکز بود، نشان داد. \\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\"مشکلات تعامل در شبکه اجتماعی\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\" تنش و تعارض، گناه و شرم، همچنین تنهایی و انزوا را که به‌واسطه اختلال کودک متحمل می شدند، آشکار ساخت. نتیجه گیری: پرورش این کودکان تجربه ای دشوار است که حمایت تخصصی از مادران، طی نخستین سال های تحول اختلال را ضروری می سازد. بدین منظور، هر یک از مضامین پژوهش حاضر، اهداف درمانی بالقوه برای افزایش بهزیستی مادران هستند که می-توان آن ها را برای ارتقا مداخلات موجود و در طراحی مداخلات نوین بکار برد.

کلمات کلیدی