دعای عرفه از جمله نیایش ها و مناجات سرشار از مضامین بلند و والای عرفانی است که حضرت امام حسین -ع-آن را بر پایهی طبع و بداهت و در نهایت فصاحت و بلاغت در قالب نثری فنی و زیبا بیان داشته اند. چنان چه پژوهشگری این دعا را در میزان نقد کاربردی و از منظر زیبایی شناسی مورد مطالعه قراردهد ، دیری نپاید که متوجه زیبایی های ذیل در دعای مذکور شود: 1-حسن مطلع،حسن تخلص،حسن ختام، دقت درگزینش و انتخاب واژگان، حروف و عبارات، 2-هماهنگی عبارات و ارتباط آن ها به وسیلهی ادات وصل و ربط و اهتمام شدید به تناسب آنها با مقام و مقتضای حال. 3-فضایی لبریز از موسیقی و آهنگی دلنشین که در ظرافت هایی همچون ، سجع، موازنه، طباق، جناس، مراعات النظیر، ردالعجز علی الصدر، تکرار ، ترصیع و.. نواخته می شود 4-بهره گیری از صور خیال همچون تشبیه، استعاره،کنایه و مجاز به منظور استحکام بخشیدن به کلام 5-اقتباس از قرآن واستشهاد به آن. 6-عظمت و شکوهمندی اندیشه و ایده گفتار. 7-استیفای معنا و پرداختن به همه جوانب معنا. گفتاری که پیش روست بر آن است تا این موضوعات را بر مبنای نقد کاربردی از زوایای مختلف مورد بررسی قرار داده و در نهایت گوشه ای از این جلوه های زیبایی معنا و اسلوب را در دعای مذکور تبیین نماید.

کلمات کلیدی