در ادبـیات سیاسـى ـ اجتماعى مـا روشنفکـر معناى ویژه اى دارد. ایـن مـعـنـى تـا حدودى وامدار دگرگـونیها و رویدادهاى سـیـاسى یکصـدسال اخیر بـویژه از مشروطه به بعد و تا حـدودى نیز ناظر به رویـدادهـاى جهانـى بـویژه از رنسـانـس به ایـن سوست. در ایـن مـیـان دوره رنسانس از آن رو که خود زادگاه و خاستگاه بـسـیـارى از دگـرگـونـیهاى عصر جدید اروپا است اهمیت بیش ترى دارد. کـم پـیـش مى آید که انسانى یا جامعه اى در طول حیات خود احـسـاس کـند که تولد دوباره اى یافته و یا در شرف تجربه حیاتى نـویـن اسـت. امـا اروپـاى سـده پانزدهم و شانزدهم چنین احساسى داشت. بـه راسـتـى چـرا؟ بـى گـمـان بخش مهمى از این احساس دستاورد رویـدادهـایى بود که در قرون وسطى بر انسان غربى رفته بود. این احـسـاس را حتى متالهین مسیحى نیز به گونه اى درک کرده بودند. هـم تجربه قرون وسطى براى آنان تجربه روشن و در خور درکى بود و هـم آیـنـده بـراى آنان تا - 291 - حدودى در همین زمان درخور پیش بینى بـود. آخرین رویدادهاى قرون وسطى ضرب آهنگ پدیده ها و کابوسهاى جدى ترى را در ذهن آنان تداعى مى کرد. یـعـنى در میانه هاى سده شانزدهم در میان اصحاب کلیسا فرقه اى پـدیـد آمـد کـه در گـفـت وگوهاى اجتماعى و دینى پیروان آن را ژروئـیهاJesuit- - یا یسوعیان نامیدند. آنان ایمان گرایانى مال انـدیش بودند که به زیرکى دریافته بودند که امواج جدیدى در راه اسـت امـواجى که باید در برابر هجوم سیل آساى آن موضع درخور و عـاقـلانـه گـرفـت. عـلـوم جدید در راه بودند و با خود چالشها و پـرسـشـهایى در باب انسان جهان و دین همراه داشتند. این تازه یـک پـرده از کـابـوسـى بـود که مدتها ذهن آنان را برآشفته بود کـابـوسى که در جاى دیگر تعبیرخود را پیشاپیش یافته بود. تجربه یـک هزاره نزاع عقل و دین بدانان آموخته بود که پیشروى به سوى دستاوردهاى جدید انسانى همواره مشکلات جدیدترى نیز براى ایمان و ودیندارى به وجود مى آورد. بـدیـن گـونـه آنـان به منظور آمادگى براى چنین وضعیتى خود به اسـتـقـبـال آن رفتند. مدرسه هایى تشکیل دادند که در آنها زبان لاتـیـن ریاضیات منطق علوم جدیده و معارف دینى همراه با هم آموزش داده مى شد. در واقع سیاست آنان سیاست پیشگیرى بود. به گـمـان آنـان اگـر گـوهر علوم جدید در صدف ایمان گرایى پرورش یـابـد هـرگز ره آوردهاى علمى به ستیز در برابر دین برنخواهند خـاسـت. ایـن اعتقاد از آن جهت درست بود که بى گمان معدل علم و دیـن در ذهـن اندیشه ورز دیندار با معدل این دو در ذهن اندیشه ورز بـى اعـتـقـاد مـتفاوت است لیکن از سوى دیگر علم به عنوان پـدیـده اى کـه هـویـتـى جـمعى دارد فراتر از شخصیت این یا آن دانـشـمـنـد قـرار مى گیرد و خواه ناخواه پیامدهاى ویژه خود را دارد. پرده دیگر این رویداد اندیشه و ایده انسان باورى بود. در آموزه هـاى قـرون وسـطـى آن قدر خدا در برابر انسان بزرگ شده بود که دیـگـر از انـسان حتى - 292 - شبحى نیز دیده نمى شد.اندیشه انسان محورى در دوره رنـسـانس بیش از آن که یک ایده مستقل و مبتکرانه باشد بـیـش تر دستاورد دیالکتیکى آن آموزه ها و بازتاب جدى در برابر فـرامـوش کـردن وجـود انـسان بود. درست است که بسیارى از انسان گـرایـان آن دوره هـیچ نسبت و علقه اى با دین نداشتند اما در بـرابر پاره اى دیگر نه تنها هیچ دشمنى با دین نداشتند بلکه از روى اتـفـاق مـومـنـانـى ارتدوکس و سخت کیش نیز به شمار مى آمـدنـدکـه تـنـها با کلیسا به عنوان یک نماد دینى ـ این مبانى نـاسـازگـارى تام داشتند ـ جنبش نوپیداى اومانیسم در این دوره پـیـروانـى دیندار داشت و در مراحل بعد بود که این پیروان دین خـود را از کـف دادنـد و یـا دسـت کـم در بـرابـر مـذهب رسمى و آموزشهاى آن موضعى نه چندان مساعد نشان دادند..........

کلمات کلیدی