در حدود 1200 سال پیش ،ابوتمام طائی ،به خراسان سفر نمود. وی در ابتدای ورود، بر عبدالله بن طاهر امیر خراسان وارد شد و قصیدة شیوایی را در ستایش از او خواند. امیر نیز او را به هزار دینار نواخت، ولی ابوتمام با امتناع از بر داشتن دینارها موجب خشم عبدالله شد.ابوتمام در نهایت، به پایمردی و وساطت شاعران دربار، بر رضایت و خشنودی کامل امیر دست یافت. اما این وقایع، آنچنان پراکنده و گاه متناقض هستند که به سختی می توان به روایت یکسان و نتیجة مطلوب دست یافت. اولین بار، بهبیتی نظرات جدیدی در این خصوص ارائه داد.اما این نظرات در برخی جهات، خالی از اشکال نیست.او معتقد است خشم عبدالله نسبت به ابوتمام ، مولود قصیدة ایرانی ستیز او بود ؛در حالی که این سخن ،به دلایل متعددی ناصواب است؛ از آن جمله عدم انطباق با پیشینة فرهنگی طاهریان، به خصوص عبدالله بن طاهر که هر گونه ایرانیت را از دودمان ایشان می زداید . با این حال قصاید ابوتمام پس از این دوره، از کوتاهی و تکلف به جانب اطناب و لطافت می گراید و از نظرات شتابزده و ساده، به تأملات عمیق و فیلسوفانه راه می یابد ضمن اینکه بسیاری از الفاظ و واژگان فارسی در شعر او راه یافت.

کلمات کلیدی