\\\\\\\\\\\\\\\"1در نوشتار حاضر سعی‌ خواهیم کرد یا تأمل در مبانی نظری علم جدید و پیش‌فرضهای روش شناختی آن، به بررسی این ادعاها نیز بپردازیم که:آیا واقعا چنانچه ادعا می‌شود،جهان‌بینی، ایدئولوژی و فرهنگ شخص عالم تنها در مقام گردآوری و تئوری‌سازی دخیل‌ است و هیچ نقشی در مقام داوری علمی ندارد؟به عبارت دیگر آیا داوری علمی‌ یک امر صددرصد عینی و تجربی است یا خود نیز در هاله‌ای از پیش‌فرضها و تعابیر نظری غیرتجربی فرورفته است؟آیا روش تجربی چنانچه تجربی مسلکان‌ گمان دارند پیراسته از هر پیش‌فرض و نگرش متافیزیکی است؟و خود انتخاب‌ چنین روشی در شناخت واقعیت آیا از جهان‌بینی و فرهنگ خاصی حکایت‌ ندارد؟و اساسا آیا این الگو برای دانش و معرفت تنها الگوی شناسائی واقعیت‌ است؟ -------------- -1--از جمله می‌توانید به نظرات آقای دکتر سروش در کتاب«تفرج صنع»مراجعه نمایید. در اینجا از باب نمونه‌ نکاتی از نوشتار ایشان نقل می‌شود:«از نظر ما هم علوم طبیعی و هم علوم انسانی هر دو به یک اندازه از محیط و از جهان‌بینی شخص عالم تأثیر می‌پذیرد و این تأثیرپذیری ذره‌ای از علمی بودنشان نمی‌کاهد،-تفرج صنع ص‌ 711-،ایشان در جای دیگر پس از بیان تمایز میان مقام گردآوری و مقام داوری و قبول اینکه علوم انسانی‌ اسلامی بطور قطعی با علوم انسانی غربی در مقام تئوری و گردآوری متفاوت خواهند بود بیان می‌دارد،«اما این‌ باعث نمی‌شود که بگوئیم علوم انسانی غربی باطل است چون آن‌که بطلان را نشان می‌دهد مقام شکار نیست‌ بلکه مقام داوری است البته می‌توان گفت ناقص‌اند و یا موضوعاتی را که مورد نیاز ما هستند بررسی نکرده‌اند درست مثل زمین‌شناسی فرانسه،که در آن از احوال زمینهای ایران سخنی و اثری نیست و از این لحاظ ناقص‌ است،-همان مدرک،ص 65-«از طرفی،علوم انسانی از ایدئولوژی،جهان‌بینی،محیط و فرهنگ شخص عالم‌ رنگ و اثر می‌پذیرد و غذا می‌گیرند-در مقام گردآوری و شکار-و از طرفی،عینی و تجربی‌اند-در مقام داوری-و این دو نافی یکدیگر نیستند.\\\\\\\\\\\\\\\"

کلمات کلیدی