هدف از مطالعه‌ حاضر بررسی توانایی دانشجویان سال اول رشته ریاضی در استفاده از یک قضیه‌ ریاضی در حل یک مسئله از طریق ارزیابی قلم-کاغذی و ارزیابی پویای الکترونیکی بود. در این پژوهش از روش نمونه ­گیریِ در دسترس و هدفمند استفاده شد. 35 نفر از دانشجویان یکی از دانشگاه‌های دولتی کشور داوطلبانه در این مطالعه حضور داشتند. جمع‌آوری و تحلیل داده‌ها با دو رویکرد کمّی و کیفی در قالب پژوهش ترکیبی صورت گرفت. روش‌ کمّیِ استفاده شده روش توصیفی بود. همچنین برای مقایسه عملکرد دانشجویان در ارزیابی قلم-کاغذی و عملکرد آنها در ارزیابی پویا از طرح شبه آزمایشی استفاده شد. در رویکرد کیفی بررسی نگرش دانشجویان به ارزیابی پویا در نتیجه‌ مصاحبه نیمه­ ساختار یافته با برخی از دانشجویان انجام گرفت. تحلیل داده‌ها نشان داد که اغلب دانشجویان در اِعمال شرایط قضیه برای حل مسئله عملکرد موفقی در ارزیابی قلم-کاغذی ندارند و عملکرد آنها در ارزیابی پویا بعد از دریافت بازخوردهای آموزشی ارتقا یافته است. همچنین اغلب دانشجویان بر این باور بودند که دریافت بازخوردها در مسیر ارزیابی پویا بر عملکرد آنها تاثیر مثبتی داشته و به آنها کمک کرده است تا درک بهتری از قضیه مورد نظر داشته باشند. با توجه به یافته‌ها به نظر می‌رسد ارزیابی پویا یکی از روش­های مؤثر ارزیابی برای دروس ریاضی دانشگاهی است و می­تواند به بهبود یادگیری ریاضی دانشجویان کمک کند.

کلمات کلیدی