انقلابِ بهمن1357، به‌نامِ خدا، اسم یافت، لقبِ اسلامی گرفت و زان‌پس، همگان، به‌نامِ انقلاب اسلامی، شناختندش. امّا، هرچه جلوتر می‌رویم و به چهل‌سالگی‌اش می‌رسیم، به‌طرزی شگفت‌آور، خلاف‌آمدِ نام و لقبِ اسلامی‌اش، پیوسته درحالِ غلتیدن در دامان گیتی‌گرایی/بی‌دین‌گرایی است؛ انگار، گوشِ انقلابِ 1357، نانیوشا شده و یادش رفته ‌که بنا بوده است چه کاری انجام دهد. انقلابِ بهمن57، مژده و نویدِ یک جامعه‌ی نوانگار و نوپدید را می‌داد؛ می‌خواسته است‌که جامعه را دینی کند و برپایه‌ی ‌معنویتِ مذهب‌گرا، نظام سیاسی و اجتماعی را، قالب‌بندی نماید. باطل‌نمای انقلاب اسلامی، آن است‌که، گریز داشته است از مدرنیته و تجدّد و غرب و فرنگ، امّا، درگستره‌ی کنش و نظریه، شتابان، به‌سوی همان دستگاهی از تئوری و عمل، رفته است‌که از آن، گریزان بوده است. کنش‌گری‌های جامعه‌ی انقلابی‌شده‌ی پیشاانقلاب57، چنان بود که، انقلاب اسلامی، می‌بایست در پندار و کردار، همواره، پندِ لقمانی را، به فراموشی بسپارد ‌که لقمان را گفتند ادب از که آموختی، گفت از بی‌ادبان؛ هرچه از ایشان در نظرم ناپسند آمد، از فعل آن پرهیز کردم. امّا، انقلاب اسلامیِ بهمن1357، ادبِ کشورداری را از کسانی آموخته است‌که زمانی، آنان را طرد می‌کرد؛ گوشِ نیوشایی پیدا کرده است این انقلاب 57 به بی‌ادبان. چهل‌سالگیِ انقلاب اسلامی، کشور را به درونه‌‌ای کشانده است‌ مالامالِ از سازوکارِ کُندشده‌ی بدن و افزایشِ وزن و کاهش تراکم استخوان‌بندی‌ و تقلیلِ قوای بدنی و چیرگیِ افسردگی؛ این‌همه، نشانگانِ بحرانِ چهل‌سالگی است.

کلمات کلیدی