ایران و افغانستان نقش مهمّی در احیاء و اشاعه‌ی گفتمان اسلام سیاسی از دهه‌ی 1980م. تاکنون داشته‌اند. انقلاب اسلامی ایران، یکی از نقاط عطف گفتمان اسلام سیاسی بود و پس از آن، افغانستان با شکست‌دادن شوروی -1988م.- به نقطه‌ی قوّتی برای اشاعه‌ی‌ فرامنطقه‌ای گفتمان مذکور مبدّل شد. طی سال‌های بحرانیِ دهه-ی مذکور، نهضت مقاومت افغانستان مورد توجّه امام خمینی -ره- قرارگرفت. وی، ضمن بازتعریف و اشاعه‌ی فراملّیِ گفتمان اسلام سیاسی ایران، معتقد به وضعیت نامطلوب رهیافت اسلام‌خواهی در بسیاری از کشورهای اسلامی بودند؛ درحالی که اسلام سیاسی ملت ایران، از منظر امام -ره-، الگوی مناسب و موفق اسلام‌خواهی در جهان اسلام بود که دارای ظرفیت و توانایی اشاعه‌ و صدور نرم به سایر کشورها بود. الگوی مذکور، صرفاً بر پایه‌ی مذهب استوار نبود، بلکه ایرانیت و گستره‌ی تمدن ایرانی را نیز دربرداشت. از این‌رو، سؤال اصلی این نوشتار آن است که گفتمان اسلام سیاسیِ افغانستان در دهه‌ی 1980م. از نظر امام خمینی -ره-، دارای چه ویژگی‌هایی بوده است. نویسندگان مقاله‌ با استفاده از روش تحلیل متن گفتمانی درصدد پاسخ به این سؤال برآمده‌اند. فرضیه پژوهش حاضر از این قرار است که امام خمینی -ره-، اسلام‌خواهی، جهاد و بیگانه‌ستیزی را از مهم‌ترین ویژگی‌های بارز و مثبت نهضت مقاومت افغانستان می‌دانستند. امّا به خاطر تفرّق و چنددستگیِ گفتمان اسلام سیاسی در افغانستان، ایشان بر وحدت کلمه در این کشور تأکید داشتند. یافته-های پژوهش حاکی از آن است که امام خمینی -ره- از منظر الگوی ایرانیِ اسلام سیاسی به اسلام سیاسی افغانستان نظر داشته است.

کلمات کلیدی