گیاه Lycium depressum درختچه ای خاردار متعلق به خانواده سولاناسه و بومی ایران می باشد که قابلیت تحمل بالایی به خشکی و شوری دارد. در این مطالعه دستیابی به پروتکل بهینه ریزازدیادی گیاه لیسیوم برای اولین بار مورد ارزیابی قرار گرفت. در این تحقیق ابتدا تأثیر هورمون های بنزیل آمینو پورین -BAP- و تیدیازورون -TDZ- در ترکیب با نفتالین استیک اسید -NAA- در میزان پرآوری گیاه لیسیوم بررسی شد. سپس اثر ترکیبات آلی و معدنی مختلف شامل میواینوزیتول، کازئین هیدرولیزات، پرولین، آهن FeEDDHA و همچنین کلرید کلسیم بر بهبود پرآوری و کیفیت گیاهچه های لیسیوم مورد ارزیابی قرار گرفت. بر اساس نتایج این آزمایش، محیط کشت موراشیگ و اسکوگ -MS- به همراه 5/0 میلی گرم بر لیتر BAP به عنوان بهترین محیط کشت جهت پرآوری شاخساره شناخته شد. علاوه بر این، افزودن میواینوزیتول تا میزان 200 میلی گرم بر لیتر به محیط کشت، تولید شاخساره را در مرحله پرآوری بهبود بخشید و منجر به تولید شاخساره های با کیفیت بالاتر و برگ درشت تر گردید. در مرحله ریشه زایی نیز بیشترین تعداد و طول ریشه در تیمار ۳/۰ میلی گرم در لیتر IBA بدست آمد. 95 درصد ازگیاهچه های ریشه دار شده به طور موفق در اتاقک رشد سازگار شدند. در مجموع نتایج این تحقیق منجر به دستیابی به روش بهینه ریزازدیادی درختچه بومی لیسیوم گردید. این دستاورد می تواند نقش بسیار مهمی در پیشبرد انجام تحقیقات گسترده تر بر روی سایر جنبه های اهلی سازی این گیاه دارویی با ارزش و قابل استفاده در فضای سبز شهری داشته باشد.

کلمات کلیدی