ارتباط تنگاتنگ میان ابعاد توسعه پایدار، منجر به ایجاد رویکردهای جدیدی نظیر بوم‌گردی شده است. یکی از مهم‌ترین ابزارها، جهت حرکت به سمت نگرش بوم گردی و ارائه محصولات در اقامتگاه های بوم گردی، ارائه آن‌ها به صورت تجربه محور می باشد. در این راستا، استان اصفهان،‏ علیرغم بالاترین تعداد اقامتگاه های بوم گردی در ایران و توان ارائه محصولات منطبق با فاکتورهای گردشگری تجربه محور، فاصله زیادی با این رویکرد دارد. ازاین‌رو، پژوهش حاضر بر آن است که ضمن ‏شناسایی استانداردهای این ‏اقامتگاه ها و معرفی استراتژی های ‏توسعه گردشگری تجربه محور،‏ به بررسی ‏میزان آشنایی و گرایش مدیران اقامتگاه ها در استفاده از خدمات تجربه محور،‏ بپردازد. این پژوهش که در زمره پژوهش‌های ‏کمی- کیفی قرار دارد، ازنظر هدف، کاربردی- توسعه‌ای و ازنظر روش، توصیفی- پیمایشی می‌باشد. جامعه آماری پژوهش، مدیران اقامتگاه های بوم گردی، حجم نمونه 35 نفر و بر اساس نمونه گیری هدفمند می باشد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و نظام کدگذاری داده ها، تجزیه و تحلیل شده است.‏‏ نتایج پژوهش، بیانگر عدم آگاهی از مفهوم اقامتگاه های بوم-گردی به‌صورت جامع در بین مدیران اقامتگاه ها است. لذا، لزوم اطلاع‌رسانی، ایجاد تصویر و برند مناسب تجربه محور، آگاه‌سازی و تربیت نیروی انسانی فعال در این بخش از صنعت، ضروری است.

کلمات کلیدی